ΙΙ
Έντομα είναι ο ύπνος μου αδύνατος κ’ εσύ.
Που συμφωνούσα κάποτε με το «δεν γίνεται» θυμάμαι
Να κερδίζει σε ύψος το μεσημέρι∙ η κάψα
Να ραγίζει τα τζάμια του
Πάνω στα χούγια του Αυγούστου να αναγνωρίζω
Που απίθωνες ένα τοπίο της Λέσβου απαλά
Στα χέρια μου που τα 'καψε η τύχη.
Σπούσαν τα κουκουνάρια σαν λεπτά
Σ' ένα ρολόι δευτερόλεπτων αγίου
Τα πεύκα έκαναν όπως που κάνει η λύπη μου
Συνέχεια ξεφλουδίζονταν
Ρέαν γυμνά μέσα στην όραση που σ’ είδε.
Άπιαστη για το βήμα του ματιού
Συγκρατημένη από έναν ψίθυρο ημέρας
Πρόλαβα να σε βρω στο ζόρι που με έσκαβε
Λέγοντας « γειά σου» δίπλα στην ξανθή σου καλημέρα…
12.8.1983
Ζούμπερι
Έντομα είναι ο ύπνος μου αδύνατος κ’ εσύ.
Που συμφωνούσα κάποτε με το «δεν γίνεται» θυμάμαι
Να κερδίζει σε ύψος το μεσημέρι∙ η κάψα
Να ραγίζει τα τζάμια του
Πάνω στα χούγια του Αυγούστου να αναγνωρίζω
Που απίθωνες ένα τοπίο της Λέσβου απαλά
Στα χέρια μου που τα 'καψε η τύχη.
Σπούσαν τα κουκουνάρια σαν λεπτά
Σ' ένα ρολόι δευτερόλεπτων αγίου
Τα πεύκα έκαναν όπως που κάνει η λύπη μου
Συνέχεια ξεφλουδίζονταν
Ρέαν γυμνά μέσα στην όραση που σ’ είδε.
Άπιαστη για το βήμα του ματιού
Συγκρατημένη από έναν ψίθυρο ημέρας
Πρόλαβα να σε βρω στο ζόρι που με έσκαβε
Λέγοντας « γειά σου» δίπλα στην ξανθή σου καλημέρα…
12.8.1983
Ζούμπερι
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Στρατή, σ'αυτο ευγενικά σου ζητάω μία απάντηση....
με έμαθες τόσο καιρό:
ΔΕΝ ψάχνω την Ηρεμία μέσα στο Ποίημα...
θέλω πόλεμο..
θέλω καβγά..
επιτίθομαι με γινάτι στο βολεμένο Ύπνο μου..
με ξυπνάω άγρια...
και μετά νανουρίζω τους φόβους μου...
Με παρηγορώ αφού πρώτα με Βασανίσω..
Δεν είμαι ΕΓΩ αυτή που βλέπουν οι Άνθρωποι γύρω μου..
είναι το καλόβολο κοριτσάκι που ήθελε να σμιλέψει πανω μου η Ζωή..
η Ποίηση της Αντιστάθηκε...
η Ποίηση ατίθαση ξύπνησε Ολους τους Εφιάλτες και μέσα στο σωρό είδα και τον Αληθινό Κλεμμένο από τις Μοίρες Εαυτό μου..
Υπήρχε συνωμοσία Κοσμικών Δυνάμεων:
να ζούμε σε πλάνη...
να νιώθουμε μικροί, ευάλωτοι, τρωτοι, αμαρτίσσαντες, περιθωριακοί... Ανθρώπινοι με μία Διάσταση Σμίκρυνσεις...
το είπες κι εσύ:
οι Τιτάνες έγιναν Νάνοι..
μα...
πόσα Παραμυθάκια να ακούσω ακόμη για να κοιμηθώ ΗΣΥΧΗ τα βραδια μου?...
η ΨΥΧΗ μου ξαγρύπνησε...
το Όνειρο το ξύπνησα ... Συνεργός μου πια..
στο νεφέλωμα μιας ΖΩΗΣ Υπνωτισμένης
αναζητώ ΕΜΕΝΑ... ΕΣΕΝΑ.... την Αλήθεια που μας αποσιώπησαν...
Εχεις κουραγιο να Μην ΑποΚοιμηθούμε αποψε?....
κι αυριο?..
και για ΟΣΟ χρειαστει?...
Ευκολα γραφονται τα Ποιήματα...
δύσκολα γίνονται Βιώματα Μάχης...
από Ανάγκη γραφει ο Ποιητής
και μόλις Υποψιαστεί την Αλήθεια
από Ανάγκη Μετουσιώνεται σε Στρατιώτη και απαρνιέται όσα κίβδηλα Ομοιώματα είχε να κοσμούν την Ζωή του...
Κινεί να βρει Ψυχή και Σάρκα παλλομενη...
αυτή που με ουρλιαχτά απαιτεί και το Ποίημα!....
εχεις νιωσει πόσο σπαρακτικά κλαίει το Νεογέννητο Ποίημα στα Χέρια σου?..
πως σε ικετεύει να μην το λησμονήσεις?..
να μάχεσαι ως ΤΕΛΟΥΣ για τη ΔΙκαίωση του Νοήματος που σιγά σιγά ενηλικιώνεται μέσα του??.....
ΣΤΡΑΤΗ, τα ποιήματα είναι Παιδιά μας..
εχουμε ΑΠΟΛΥΤΗ ευθύνη απεναντι στο ΚΑΘΕ νοημα..
αντεχεις να αναθρεψεις ΣΩΣΤΑ, σαν υπεύθυνος γονιος, ΟΛΑ όσα γραφτηκαν - Γεννήθηκαν από το Χέρι σου?..
Αντεχεις για το καθενα να δωσεις Ξαγρυπνη Μάχη, ώσπου να ανακαλύψεις την Αλήθεια του???...
να το ντύσεις μ'αυτη να μην Κρυώνει μεσα στη...Διαχρονικότητα?...
αντεχεις, Στρατή?.....
θελω να μου πεις..
ΚΑΚΙΑ
Λοιπόν, κοίτα τώρα τι γίνεται με σένα..
Την μια στιγμή μου λες ότι από την ώρα που θα φύγει το γραμμένο μας για την επικοινωνία με τον κόσμο δεν μας ανήκει, και την άλλη ώρα μου λες τι θα κάνω με τα παιδιά μου-ποιήματα ,
αν μπορώ να τα κανακέψω σωστά σαν καλός γονιός..
Νομίζω πρέπει να αποφασίσεις..
Αλλά κι αν θες απάντηση αφήνω τα γλαροπούλια μου να τα κυβερνήσει ο αέρας και νοιάζομαι μόνο να έρθουν κάποια στιγμή κοντά μου όταν πεθαίνω και να με πούνε πατέρα..
Αυτό το λιγόλογο..
Μ΄ έχεις βάλει σε περιπέτεια σχολίων που δεν την γουστάρω..
Ο έρμος..
Φιλιά!
Ακριβώς σαν τα παιδιά, Στρατή...
ΔΕΝ μας ανήκουν...
αλλα εχουμε υποχρέωση να τους αφήσουμε Θησαυρούς για Κληρονομιά...Ειδικά ότανμιλάμε για Πνευματική Κληρονομιά!!!
Δεν αντιφάσκουν οι δυο θεσεις... απλά αλληλοσυμπληρωνονται...
και τυχαινει πολλες φορες στα σχόλια να προκύψουν Ζητήματα Υψίστης Ασφαλείας στο πεδίο της Ποιησης και της Φιλοσοφίας {οσο μας επιτρεπεται να προχωρήσουμε ως κοινοί θνητοι...}
που είναι αδιαφορία να τα προσπερασουμε σαν να ΜΗ συνεβησαν ποτέ..
Ευχαριστω για την ανταπόκριση και που ακομη με...αντεχεις...
Φιλιά..
ΚΑΚΙΑ
ΕΓΏ Αφήνω τα ποιήματά μου να μιλούν..
αν πρέπει να καταντήσω τόσο λογάς ύστερα από το ποίημα, πίστεψέ με δεν θα έγραφα..
θα ήμουν ΣΙΩΠΗ..
τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου