Το παρδαλό πουκάμισο του πρωινού
Είναι κατοικημένο από χιλιάδες ήμερα πουλιά της εποποιίας!
Το αλυσοδεμένο κελάηδισμα βγαίνει απ' το μικρό τους στηθάκι
Σαν σπινθήρας από 'να τσακμάκι προγονικό!
Η θλίψη του ουρανού που χτίζει συννεφένια κάστρα
Εκεί που δεν μπορεί τίποτε άλλο η σκουριά του πονεμένου ποιητή
Που βλέπει τον κόσμο να υποφέρει
Η μελαγχολία μέσα στο βλέφαρο του ορίζοντα
Στενεύει τις γραμμές του απειλητικά…
Ξαφνιασμένα τα μικρά παιδιά βλέπουν να υπάρχει
Μπροστά στα μάτια τους ένας κόσμος διαφορετικός από τα παραμύθια!
1983
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
...και σούγραφα για κεινη την ξαγρύπνια...
Μερικά όνειρα είναι τόσημαδιακά... που να τα πάρει και να τα...σηλκώσει, που λένε!
Να τα πεις, δυσκολεύεσαι, να τα κρατήσεις μέσα σου, ..."μπάρμπεκιου!!!"
κάτι οικογενειακό... και πάει λέγοντας...
Στρατή μου,
εσύ γράφεις ποίηση, φιλοσοφημένη, τρυφερή, βαθύχρονη...
κι εγώ, νομίζω ότι στερεύω... κάτι με πονάει βαθύτερο από συνήθως, και λύση δεν υπάρχει εύκολη...
Αύριο,θα πάρω πάλι τηλέφωνο, ίσως μάθω κάτι καλύτερο...
Σε καληνυχτίζω,
Φίλη,και "οπαδός" της δικής σου έμπνευσης.
Να είσαι καλά, να είστε όλοι καλά,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
για την "πεντάλφα!!!" σου απάντησα εκεί.
ΓΙΩΤΑ μου καλημέρα!
Ελπίζω αυτά που σε απασχολούν να λυθούν σύντομα με τον καλύτερο τρόπο..
Βιβλία θα σου στείλω αυτήν την εβδομάδα γιατί είχαμε κάτι μικρές περιπέτειες με τον μικρό και δεν τα κατάφερα.
Τώρα όλα είναι καλά.
Να είσαι πάντα δυνατή και να φτάνεις με την ψυχή σου αυτά που η ζωή δεν σου δίνει.
Με αγάπη Στρατής..
Δημοσίευση σχολίου