ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ Η ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ!

Η Αυλίδα καλημέριζε την άνοιξη από Μάρτη λιακάδας.
Κροτάλισαν οι σημαντήρες του θάρρους μου.

Έχεις ακόμα εκείνους τους μηρούς
μαγνητισμένους στην κώχη τους
και γενναίους όπως ένας καρπός απαγορευμένος;

Αφουγκράζομαι κάτι απ’ τα μέλλοντα.
Το τσαλαπατημένο φιλότιμο της νιότης μου
μακάρι κι η ιστορία να το ‘χε αθωώσει!
Η Γαλλία έχει αναθαρρήσει πια!
Βλέπω το φουσκωμένο στήθος της όλο
κομπασμό και ρητορεία..
Ιπτάμενοι δίσκοι είναι οι απορίες μου.. Τι;

Η Ιφιγένεια κάθεται πάνω στην πλώρη μιας αρχαίας τριήρης:
«Έϊ φαντάρε, για πού;»
-«Να, εδώ πιο πέρα… Φαίνεται
λέει η ζωή που χαστουκίζει τον φτωχό πατέρα μου-
οι πλούσιοι περνούν καλά..»

Λόφοι ένα-γύρω,
φυλάκια,
βόμβες..
Ο πόλεμος δεν είναι πρόσωπο ένα, είναι χίλια.

Ιφιγένεια εσύ ξέρεις την θυσία από άνεμο·
πες μου:
Ποιός πετυχαίνει την πιο πρίμα πλεύση;
Ο ποιητής; Ή ο συντελεστής του θαύματος;
Όχι άγιος..
Κεραυνώθηκε,
έσβησε,
πάει..

Είναι αυτό το σκαλοπάτι..
Κάθεται μια κοπέλα μάνα και θηλάζει το βυζασταρούδι της..

Γιαγιά ζωή που ξέρεις τόσα
απόψε σε διδάσκω εγώ:

Για την ειρήνη θέλει κόκκινο γαρίφαλο στις κάνες..
Φρένο
για την καλπάζουσα φαντασία..

Ανθρώπινα..

Είμαστε μόνο για έναν πόνο, όχι δυο!
2.3.1982