171.
Αυτομολεί η ώρα απ’ την μέρα και (πώς να το πω;)
Το ωραίο τριαντάφυλλο αξίζει όσο χίλιες λέξεις-
Βαθαίνει με το άρωμά του μέσα στην εσπέρα.
Σπίθες βγάζει η καρδιά μου σαν
Σε άσμα λαϊκό.
Βλέπω καθαρότερα τώρα:
Βουνά μπαταρισμένα μέσα στο απόγεμα. Πάνω τους
Με μια ρομφαία ο άγγελος
Παλιός καραβοκύρης που τον κέρδισε η στεριά.
Ζωγραφίζω με τα χρώματα του Αυγούστου.
Οι ομοιοκαταληξίες της θάλασσας
Σκάζουν σιγά ,
Σαν φουντωμένες ορτανσίες!
Ψηλά καλά κρατεί ο αέρας!
Ασήμι κάστρο το φεγγάρι στα νερά!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου