ΦΛΕΒΑΡΗΣ..

Κυρίες και κύριοι, αυτός εγώ· καθόλου για τα δόντια σας-

Ίσως για έναν εφιάλτη που μπορεί να σας χαρίσουν οι στίχοι μου,
μία απ’ τις πολλές παραμονές του πρόωρου θανάτου μου..

Τώρα ρεμβάζω στα μέλλοντα..
Λίμνες με τις καλαμιές που τις μπατσίζει ο άνεμος..
Ο ταύρος της οξυθυμίας που μάχεται
τον παλαιστή του «φοβάμαι»..

Οι πόλεις μακριά φωταγωγημένες με το βραδάκι.
Στο ταβερνάκι που τα πίναμε εχτές, σήμερα
λαλούν μπουζούκια..
Ωραία!

Στον άσπρο τοίχο του μεσημεριού με τον κονδυλοφόρο της
πευκοβελόνας γράφτηκε ένα «γεια σας παιδιά!»

Εγώ κοιμάμαι κι ονειρεύομαι.

Είναι το κορίτσι με το ροζ φόρεμα και το θάρρος του
να τα βάζει με τα λόγια.

Η ώρα τρείς-
έχει κομματιαστεί η απόγνωση.
Βάναυσα, άγρια-

Το αίμα της κυλάει βιαστικό στους λερωμένους δρόμους
του στρατοπέδου που υπηρετώ καθόλου θέλοντάς το..

Λύνω τις αρβύλες μου,
γυμνοπόδης·
περπατώ πάνω στο ηλεκτρικό ρεύμα της θέλησής σου
που μου έδεσε τα χέρια σταλμένη μ’ ένα γράμμα σου…

Παραμονή του πρόωρου θανάτου μου!
Έχω ακοή μόνο για τους αντιρρησίες!
Βαρέθηκα να ‘μαι κατσούφης γιατί το θέλει η θλίψη σου·

θα γίνω χαρούμενος σαν καθρέφτης που αντανακλά ένα πράο πρωινό
γύρω στις δέκα
κι έχω σηκωθεί με κέφι για χορό και τραγούδια!

14.2.1982