Βραδάκι στην Θεσσαλονίκη

22.

Βραδάκι στην Θεσσαλονίκη, στην παραλία, στον πύργο κοντά..

Βολτάρουνε οι ερωτευμένοι «Αγάπη μου
εσύ μου έκρυψες τον κόσμο όλο
δείχνοντάς μου τα στήθη σου…»

Είχα σαλτάρει πάνω σε ένα καΐκι άστρου·
πήγαινε κόντρα με το φεγγαρόφωτο κι αυτό
ήταν που μ’ άρεσε·
μέσα στο κοχύλι που κρατούσα φύσηξα μιας
έτσι για ειρήνη και για πόλεμο έτσι..

Η νύχτα άναψε διαμαντικά
με τόσα άστρα·
μελωδία πόθου κράτησε τον ρυθμό
της ψυχής μου
της ψυχής σου
σ’αυτό το αβυσσαλέο απόγεμα.

Δεν μπορούσα να διαβάσω τις περιουσίες από λέξεις που βγάζουν φωτιά·
μόνος οργάνωσα τα θλιβερά μαρτύριά μου·
είχα πιστέψει περισσότερο την θλίψη από την χαρά
του πρωινού που εφορμούσε ένδοξο πάνω απ’ τις πλάτες των βουνών..

Βασιλιά,
άρχοντα του κόσμου, ήλιε!
Κρεμασμένος μες την γαλαξιακή σιωπή σου ακούς
το τραγούδι μου από έρωτα και πίκρα!

Δεν έχω άλλες λέξεις από κείνες που σπιθίζουνε
σαν της αγάπης τα μαρτύρια να περιγράφουνε
άμετρο πόνο!

Κι όμως:
ότι κατέχω είναι σκιάχτρο του θανάτου
και του ανέμου άθυρμα..

«Αγάπη μου..
εσύ μου έκρυψες τον κόσμο όλο
δείχνοντάς μου τα στήθη σου…»

Κι ο έρωτας παραμορφωτικός φακός που μεγαλώνει
την αυταπάτη πως πληγώνουμε πιο καίρια την μοναξιά..

Στην Θεσσαλονίκη,
στον πύργο κοντά…


Άσπρες αήττητες μελαγχολίες που βαρούνε σήμαντρα του γαλανού φωτός·
ανεμίζουνε ιδέες του αιώνιου πόθου που και μόνος του όταν σαρκώνεται
είναι η προσφυγή της πιο αθώας ψυχής στον πιο βασανισμένο εαυτό της..


Το βράδυ όταν πέφτει είναι τούτο το ρομαντικό ξόανο
του φεγγαριού που γέμει τον καλόγνωμο ουρανό!

Και μελωδεί με άστρα πιο πολλά και πιο ευτυχισμένα!


12.2.1982