ΣΚΗΝΙΚΟ..

Σ’ αυτήν την μέρα την ωραία φθινοπωρινή, η θλίψη κυλάει·
τα παράθυρα ανοίγουν, οι κουρτίνες ανεμίζουν τρελά
την ώρα που οι θόρυβοι αρχίζουν σπρώχνοντας
την πολιτεία στο μεροκάματο.

Ένα ποίημα μένει μετέωρο πάνω απ’ όλα!

Τούτη η βαριά μοίρα να καταναλώνει κανείς μανιώδικα
μελάνι και χαρτί, να στεναχωριέσαι σε κάνει.

Ανάμεσα στην δειλία της πράξης και την πράξη
υπάρχει ένα όμορφο κορίτσι στα δεκαοχτώ!

Μετά αρχίζουν τα μεσημέρια..

Του κάκου νομίζουμε σωτήριο και σπουδαίο
αυτόν τον μοναχικό περίπατο στα στέκια της πρωτεύουσας.

Τα παλιά στραβοπατημένα παπούτσια μας εκνευρίζουν.

Οι δρόμοι είναι λερωμένοι, οι πλατείες
άντρα καθηλωμένης νιότης.

Μπορεί να δει κανείς σαν απλός φωτογράφος
όλη αυτή την αδράνεια
με τους άνεργους φοιτητές.
Πίνουν καφέ ή κάνουν έρωτα ευνουχισμένοι..

Βραδιάζοντας ακούς σπαραξικάρδια τραγούδια
μοιράζοντας δήθεν το φιλότιμο της κοινωνίας
στα παιδιά της.

Το τρένο δραπετεύει αργά την νύχτα.
Απ’ το πλατό με χαιρετάς
φεύγοντας σε μια αποδημητική ιχνηλασία…

Ηράκλειο 1983