Η μέρα αρχίζει και μυρίζει σπέρμα αγαλλίασης.

148.

Πώς πάει με το ξημέρωμα να γίνει και το ρήμα μ’ ένα άλλο περιεχόμενο!

¨Ανασαίνω!¨ και βαθιά ο αέρας
Καρφώνεται στα σπλάχνα και τ’ αναταράζει.

Ο Αύγουστος παντού!

Με την απέραντη θάλασσα
Χαμογελαστή και ευρεία.

Γυναίκες δόρατα, γυναίκες πιο γυμνές από άστρα-
Τις ποθούνε όλοι, τις θέλει κι ο οίστρος μου
Κάτω απ’ του πάθους την κουρελιασμένη λεοντή.

Πρωινή κορώνα
Των βουνών διάδημα ο ήλιος!

Λέει το απείκασμα που πάει απ’ την άλλη των νερών
Σε λίμνη ουράνια.

Ξυπνούν με τις ωραίες κνήμες κοριτσόπουλα-
Σάρκες καυτές που γάνωσε ο ήλιος.
Ξυπνούν από τον νύχτιο έρωτα
Ευχαριστημένες-
Σαν θεές.
Με άστρα μες τα μάτια.

Η μέρα αρχίζει και μυρίζει σπέρμα αγαλλίασης.

Φαλλοί ανορθωμένοι σπάζουν θρύψαλα την συγκυρία!

Σπαθιά της ζέστας κόβουνε ατάραχα τον άυπνο θεό:
Άνεμο του ξανθού Αυγούστου!