...ουκ εά με καθεύδειν..

Τέθηκαν επί χάρτου οι σκέψεις μου και βρέθηκαν να είναι ποίημα
αυξήθηκαν και πλήθυναν
έγιναν σαν λαός που ουκ εά με καθεύδειν

Στην αρχή
ήταν μια ρίμα της θαλάσσης
ζωντανή
που μύριζε πέλαγο
και που γυαλοκοπούσε
σαν ψάρι
μόλις δυο μέτρα κάτω απ' το νερό

Αυτό που ήθελα πραγματικά
ήταν μια φαντασία
λεύτερη
πιο κι απ' τον άνεμο,
ένας ειρμός
σαν παλαβό αντίσκηνο που παραδέρνει
μέσα στην καταιγίδα που το τυραννά

Αγκάλιασα
το αιώνιο κορμί του πόντου

Κι έμαθα να διαβάζω μες σε μένα
λεξιλογίου την καταιγίδα..