ΣΦΡΑΓΙΔΟΛΙΘΟΣ..

31.

Έτσι αποχαιρετάει ο άνθρωπος τον κόσμο κι έτσι
αξιώνεται να μιλά με τον θεό!

Τώρα μέσα στους κήπους της ανατολής
ρέει λουλούδι γάργαρο…

Ο τρόπος του απλού να επισημαίνει
την καθαρότητα που με καθόρισε.

Όλα πολύ συγκεκριμένα.

Με ύφος κατανυχτικό.

Απλώνονται σαν το μελάνι μ’ ένα υπέρογκο φορτίο
Ιδεών που μόνο μες την ποίηση χωράει..

Και άντε τώρα αγρύπνησε για να το πεις!

37.

Απ’ όσα λέω μόνο ένα άρωμα επιζεί
της γλώσσας, μιας κι η ευτυχία
ευπαθής μη μου άπτου κόρη
την παίρνει ο βοριάς και πάει
μακριά
μέσα στα πέρα σύννεφα!

Τίποτα δεν γνωρίζουμε.
Ο βίος τέτοιος είναι.
Πλάθεις υπέροχα με ύλη
αόρατη, φανταστική.
Κι απ’ τα βουνά απέναντι
αναχαράζει ο ήλιος!

Όλης της νύχτας οι εξάρσεις σαν μια επική σιωπή
τώρα που ξημερώνει
αφήνουν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά-

Αν φωνάξεις
σε όλα χάνεται η φωνή
και πάλι μόνος είσαι..

33.

Αδειάζουν οι ουρανοί τα άστρα τους μέσα στην ανάσκελη νύχτα-

Ορατό γίνεται το αφανές.

Εγώ κατέχω το λίγο-
σπουργιτιού τιτίβισμα που ανοίγει
πόρτες του ουρανού.

Και ξέρω πια να μην μιλώ μα να ανακαλύπτω
μες την σιωπή μου λάφυρα-
κοιτώντας έσω…

Ορθώνεται μονοσήμαντη η ελπίδα. Ποιός την χρειάζεται;
Και ποιός την τολμά;

Με τις λέξεις πού φτάνεις; Λίγο το νόημα και μέγας ο κόπος.

Αρπάζεις το ασήμαντο. Από την συγκυρία
σου διαφεύγει το αληθινά σημαντικό:

θα σφάλλεις…

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ..

Τα άστρα της νύχτας δεν άφησαν ανοιχτό ουρανό..

Είχα αθροίσει μέσα μου χιλιάδες φωνές·

από παντού
με έτρωγε η μουσική
και η απελπισία του θανάτου.

Ένα πουλί σηκώνεται και καλοζυγισμένο
τρυπά με ράμφος εγωιστικό τον άνεμο.

Ήλιος που πετυχαίνει διάνα την καρδιά των λουλουδιών!.

Αιφνίδιο χτύπημα μια πρόθεση ανέμου ν’ ανεβεί ως πάνω.
Αλλάζει σχήμα,
πηδά μες το νερό,
αστράφτοντας
όπως η θέληση ανάβει φώτα
ξανά.

Σύριζα στο παλιό ντουβάρι οι μαργαρίτες μ’ έναν τρόπο που φιλοσοφούνε..

Στα κράσπεδα της ιστορίας οι λαοί που υποφέρουνε..
Τρώει το ξύλο ο άνεμος.

Έκρυβα μέσα μου των αισθημάτων την πυρίτιδα..
Μπαρούτι αψύ.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν με λέξεις θα νικήσω…