ΟΙ ΩΡΕΣ ΠΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΑΚΟΝΤΙΑ..

Ξέρω πως όλα έχουν μια φυγή από ατσάλι
μα δεν μπορώ να τον αντέξω τούτον τον καιρό.

Η μορφή σου μ’ εξουσιάζει.
Πάντα μέσα σ’ ένα βράδιασμα από αισθήματα
βρίσκομαι να είμαι μόνος..

Οι ώρες πάλλονται σαν ακόντια καρφωμένα μόλις
στο βαθύ κορμί της προσήλωσής μου.

Το μεράκι του στίχου μάταια προσπαθεί να με ημερώσει.

Είμαι άγριος,

δυνητικός για σένα που
το στίγμα σου είναι απόψε αλλού!

Ζούμπερι