ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ..

Αποδιοπομπαίος απ’ όλες τις ομηγύρεις- ακόμη
και αυτές των παραμυθιών-
Λέω..

Ψυχή μου,
ράισμα του ουρανού,

ο καιρός πάει μονοκοπανιά, δεν λογαριάζει
εμάς τους φτωχούς που υποφέρουμε, υποσιτιζόμαστε
σε όνειρα..
Δυστυχία!

Βραδιάζει στον σταθμό Λαρίσης·

ένα πικρόχολο σαββατόβραδο αγκομαχάει στον ουρανό,
σαν ατμομηχανή αμαξοστοιχίας.

Ώ θεέ μου!

Υποφέρω- δεν με βλέπεις;
Υποφέρουμε- δεν μας βλέπεις;

Αλήθεια,
τι συγκινεί έναν θεό;

19.2.1982