ΣΤΙΣ ΜΥΚΗΝΕΣ..

Σκιές από τον κόσμο των νεκρών
που δεν μιλούν, δεν αγανακτούν, δεν βιάζονται·
γνωρίζουν μία σίγουρη γαλήνη όπου
το είναι δεν είναι πια..

Είδα τις σκουροντημένες μητέρες των αδικοχαμένων στους πολέμους·
περπάτησα ανάμεσα στα θαυμαστά ερείπια·
ανάγνωσα στα αγάλματα
την σπουδή του τεχνίτη·
αυτές οι απόκοσμες σκιές μ’ ακολουθήσαν
στον ύπνο και τον ξύπνο μου,
μιλώντας μέσα στην ψυχή μου.

Είχαν το αρχαίο τραγούδι τους
μονότονο μέσα σε τόση γαλήνη·
μ’ ακολούθησαν στον μεγαλόπρεπο τάφο
του Αγαμέμνονα
ακυρώνοντάς μου όλες τις θρησκείες·
στηρίζοντας κάθε πέτρα του θόλου που άντεξε
αιώνες
στον χρόνο
να φτάσει σε μας,
να μου μιλήσει που φύλαξα μέσα μου
την απλή διδαχή…

Ηράκλειο 1980