Εκείνο που είμαι έχει άπειρες λεπτομέρειες

Εκείνο που είμαι έχει άπειρες λεπτομέρειες-
Ανεξακρίβωτο πάει μες το μέλλον που δεν το γνωρίζω.
Είναι οι σκέψεις όπως γίνονται κόσμος, όπως γίνονται άνθρωπος-
Η ευθεία γραμμή του αιρετικού μου μυαλού.
Είναι η αναπνοή μου πριν απ' τα χαράματα-
Λαχανιασμένη..
Ο τρόπος να μην ξέρω τον έρωτα
Η θεότητα όλη κι ο μύθος της
Δεν μπορώ πια και πολλά να θυμάμαι..
Το πουκάμισό μου ανεμίζει μες το πράο μεσημέρι
Λούζεται στο φως όπως ένα αρχαίο μυστικό που θεσπίζει
σε άλλους χρόνους θεότητα.
Αγγίζω τον φλοιό των δέντρων, μυρίζουν σπέρμα
Τα χορτάρια της γης.
Οι ανάσες της θάλασσας είναι πυρρές
Το πρωί όταν χειμωνιάζει
κρατώ μέσα στο βλέμμα μου την πάχνη των φυτών
Και κοιτώ που το χνότο μου αχνίζει.
Τις άλλες μέρες και τις άλλες νύχτες πίσω απ' την οθόνη
Είμαι ένας άλλος:
Κοινωνικός λέοντας που από την μοναξιά του βρυχάται
Βαθαίνοντας την σιωπή του της κάμαρας.
Δεν έχω πια βαρύτητα- ο εαυτός μου ίπταται
Πάνω απ' όλα
Χρησιμοποιώντας το αιθέριο σαρκίο του
Για να είναι δεν το είναι του.
Κι εσύ που σε κρατάω όμηρο
Ληστής που θέλω την σαρκική σου πατρίδα..
Μπαίνω μέσα στους όρμους σου όπως ένα νερό
Χιμά να στείλει πιο βαθιά στην στεριά σου την θάλασσα.
Κι αφρίζω..
Σου χαρίζω μια δροσιά μια καυτή δροσιά
Που συγκλονίζει τους κόσμους σου και γίνεται
Η χώρα σου κατακτημένο
Των πόθων μου κάστρο..



21.9.2010