Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ..

Μες το εκστατικό ξημέρωμα στάθηκε ένας τρανός αρχάγγελος..

Η ψυχή του είχε ένα πρωινό αεράκι-

υποχώρησε το αχνό πέπλο ομίχλης που σαβάνωνε·

το πρόσωπό του

με τα αδρά χαρακτηριστικά

έλαμψε!

Ωραία!

Τι λέω ωραία; Υπέροχα!

Βγήκανε οι δεσποινίδες της Τρίτης     - αυτή ήταν η μέρα-

Ο καλός σαλπιγκτής σήμανε μία νότα «Ζήτω!»

Η Σοφία με το μελαχρινό της μουτράκι

με ρώταγε για το αιώνιο..

Απάντησα με μια φωνή νερένια:   «¨Έρωτας!»

Σκιάχτηκε από τύψη ο ποιητής.

Τα λόγια του γίναν οι φασολιές σ’ εκείνο το παλιό θυμάμαι παραμύθι

που φτάνουν σε μια νύχτα ως τον ουρανό..

Σκαρφάλωσα να δω από ψηλά,

η ώρα έντεκα και φοβήθηκα τους ανθρώπους..

Σαν μικρό παιδί με ντάντεψε η μέρα

ανασηκώνοντας τα μανικέτια της που ζύμωνε

τον άρτο των αγγέλων..

Η δώδεκα, πελώριο μεσημέρι-

νυσταγμένο

κοιμήθηκε

στο μονό κρεβάτι μου..

Με βιας έβλεπα μέσα στους κύκλους των ονείρων του που

ήμουν μαθητευόμενος

μάγος!

Από λάθος μου σήμερα έχουνε γεννηθεί

τα πείσματα και τα καπρίτσια!

                                                                           8.3.1982