ΙΣΤΟΡΙΚΟ..

Στην ανηφόρα ενός Οκτώβρη, στις 18 του μήνα αυτού με τα γιορντάνια και τ’ αμολυμένα σκυλιά
πρώτος έτρεξε ο λεβάντες!
Πρωινό σαν σε καθρέφτη!

Στου Φιλοπάππου σκίρτησε η καρδιά μου φτύνοντας
το κουκούτσι της παρθενιάς της!
Ερωτευμένος!

Αυτοί οι λεροί δρόμοι, σαν αρτηρίες και φλέβες σ’ ένα μυώδικο
μπράτσο που αιμορραγεί..
Πύον για την στρεβλή πραγματικότητα·
στον ψίθυρο μιας Κυριακής, απάντηση
από στόμα φαντάσματος: «Σε έχω επιθυμήσει!»

Τα λόγια «ίσως και να σ’ αγαπάω» ή άλλα
που στέκονται στην δηλητηριασμένη λόγχη της γλώσσας
και θυμούνται τις πληγωμένες καρδιές μας σε δύο
χρόνους κατοπινούς..

Έχω καταπιεί τα δολώματα της πίκρας μα δεν είμαι, όχι λυπημένος!
Από την απόφαση που πήρα τραβιέμαι, απ’ το μανίκι με τραβά η ελπίδα σου..

Θυμάμαι δυο κόκκινα τριαντάφυλλα που προσφέρθηκαν.
Εγώ περιγέλασα το δικό μου τσακίζοντας
την χάρη του με τα σκληρά μου δάχτυλα-
το χάρηκε το άρωμά του ένας άλλος.

Αυτή ήταν μια μικρή Γαλιδούλα ονόματι
Ευαγγελία Λουκία!

Ήπιαμε ουζάκι ρεμβάζοντας στη στοά του Αττάλου:
όλο βούλες πράσινες, κόκκινες στη φαντασία
ενός διοπτροφόρου κωθωνιού..
Έρωτας για δύο μάτια ντροπαλά, φανατισμένα
από μεράκια της λογοτεχνίας!

Το μετρό σκίζει την καρδιά της πρωτεύουσας!
Είναι με καυσαέριο αποχαυνωμένη η ατμόσφαιρα:
ορίζοντας κακός για ένα αεροπλάνο..

Πάνω στις καρδιές των φίλων μου στρογγυλοκάθισε η έκπληξη..
Φέρθηκα γύπας..
Εξηγήσεις.. παρεξηγήσεις.
Θέλησε η ζωή μου να διαλέξει τους σκληρούς τρόπους..
Έσφαλλε…

Τέλος πια!
Κραυγαλέα!
Έχει ξημερώσει ένα μεγάλο πρωινό, χάρισμά μου!

Γυμνός ολότελα,
μακροβουτώντας
στον μύθο μου!

Στους πρώτους εαυτούς μου, αντίο!

18.2.1982