Εκείνο που είδα πολλές φορές να μου δραπετεύει απ’ την φωνή ήταν το χρώμα·

24.

Θυμωμένος εφέτος ο χειμώνας
παίζοντας ένα ακορντεόν… Η Λίτσα
κάθονταν στο μικρό γραφείο της,
στο πλάι της βιβλιοθήκης.
Ολημέρα
ένα μικρό γατάκι στα χέρια της..
Εγώ - δεν ήμουν εκεί εγώ-
της έγνεφα να σταματήσει επιτέλους!
Έξω από το σπίτι είχαν πιάσει τ’ άρματα και πολεμούσαν
λυσσαλέα οι επιθυμίες.

Εκείνο που είδα πολλές φορές να μου δραπετεύει απ’ την φωνή ήταν το χρώμα·
το περίγραμμα το είχα κερδίσει·
ο κονδυλοφόρος έγραψε «έϊ παιδιά
μην με ξεχνάτε…θα γυρίσω…»
πάνω στο κούτελο της τελευταίας μέρας πριν του μισεμού του..

Μετά κουδούνια και επιδρομή του νταχτιρντί για ένα μωρό στην
αγκαλιά της.

Έβγαζε το βυζί του κόρφου της να το θηλάσει αλλά εκείνο
το νεογέννητο ήτανε μια έκτρωση της κοιλιάς του Αυγούστου
που δεν υπάκουσε
στο γάλα της ρόγας της!

Θλιμμένη!

Τώρα ακούει τον αμανέ της γυμνωμένης για τα κέφια του αγά χανούμισσας·
πα’να πει έχει διατάξει
τον εαυτό της σε σιωπή..

Σκουλαρίκι αμάν! Του μαΐστρου αμάν!

Είναι μέσα στην παλάμη μου
το μεγάλο κατάρτι του έρωτα..
Το τιμόνι κρατάς Αφροδίτη!

Εδώ παχύ, χοντρόκωλο θαυμαστικό!

16.2.1982