ανάκρουση σε τόνο εαυτού...

 

για να έχω σωστά αντανακλαστικά κουτσουρεύω του εγωισμού τα φυλλώματα

εκείνος αντηχεί στα σπήλαια των παθών μου

''έσω ανθρώπινος'' μου λέει μια φωνή

''μα πώς;'' ''είμαι χωμάτινος και ερεβώδης...''

- καμία σημασία οι εκμυστηρεύσεις

πράττω σωστά και όμως ολοένα δικάζομαι

μοίρα και βουλιαγμένη κατάληξη

ξημερώνει στο στέρνο μου, έχει ανάταση η θέλησή μου

σπόρε της αυγής ξοδέψου τώρα, κάρπισε

στα θαλερά χωράφια της ελπίδας-

ανήκει σε μια τόλμη η ζωή!...