Θρησκευτικό το δέον…

Μεγαθήριο το θρησκευτικό ακόνι της γλώσσας
Όπως καλά ο Παπαδιαμάντης κι ο Ελύτης το ακόνισαν
Έστυψαν πάνω του καρδιά, σαν το λεμόνι
Χρύσισε και η ικμάδα του καλά κρατεί
Ακόμα.
Στους αιώνες πικρός ο πόνος και οι ποιητές αυτομολούνε
προς την μοναξιά τους
Ζητούνε ύδατα βαθιά για ξέχωρες ναυσιπλοΐες
Και μια ελεούσα σιωπή νοστιμεύονται
Αέναα.
Επικροτώ γαλήνη που δεν ξέρω
Αγρύπνιες έζησα και νιώθω πως μιλούν τα στοματά
Έχουνε βάσανο και έχουνε καημό
Έχουνε Ελλάδα κι έχουνε ταυτόχρονα πλατιά οικουμένη.
Μεγαθήριο το άρμα του θανάτου, κατατρόπωσαν
Σκλαβιά πατρίδας και ελευθερία φέρανε σιμά
Όπως την έδινε απλόχερα σε κάθε λέξη η Γλυκοφιλούσα
Σμίγοντας την καταγωγή της απ’ την Αθηνά
Μάγισσα κόρη και δασκάλα λατρεμένη!