Εικόνα ενός αχνού ονείρου…

 

Διφορούμενη η ανατολή μας, πάνω
Στην όψη την τρεμουλιαστή των πραγμάτων- και
Αιωνιότητα που υπερκεράσει την σκέψη μας ενσπείρει
Μην έχοντας σημασία καμία η τόλμη της.

Σαν ένα δέντρο δίχως φύλλωμα που το κρατά ο χειμώνας
Απ’ τον γιακά, έτοιμος
Να μπει στον δυνατό καυγά του

μια αναμέτρηση πάνω στον ανυπολόγιστο χρόνο
Πρόσωπο με πρόσωπο μες τον καθρέφτη
Περνάμε φιγούρες βιαστικές, στο βάθος του και απομένει
Μια ώριμη γυμνή σκιά.

Και στο τσουχτερό διψαλέο καλοκαίρι
Έξω από μας εργάζεται, η δόλια μας συμπάθια
Γερνάμε μ’ έναν τρόπο που δεν τον κατανοούμε
Και καταστρώνουμε ωραία σχέδια και τολμηρά
Ενός παράξενου χαμού…