Σκαπάνη η στερνή…

Αστικά υπερσυντέλικα παλάτια
που ναυλώνουν την θύμηση,
που στολίζονται μύθο και σκόνη
όπως εκείνη που ο αρχαιολόγος θα ανακαλύψει
σκάβοντας στα βαθιά τους δώματα.
Με τι κόπο αποταμιεύεται η Θύμηση, οι εικόνες
Του νου, η Ουτοπία;
Και πώς ξυπνούσε μιαν αυγή ο βασιλέας και
Έβγαινε στ’ ανατολικά μπαλκόνια του, να αντικρύσει
Χρυσάφι του ήλιου και για την ζωή του
Μία και μόνο Προσταγή!
Παρέρχονται οι ιστορίες μας, όλα παρέρχονται,
Ακολουθούν τον τρόπο της φθοράς, ουδέν μένει
Κι όταν πλακώνει η νύχτα, μία μουσική
Από εκείνες που σε αποκοιμίζουνε ακούγεται
Που κλείνει και την τελευταία θύρα
Της Άνοιξης, σφραγίζει τα ομορφοστόλιστα λουτρά
Και μόνο ο μύθος σέρνεται πάνω από τις καλοαρμοσμένες πέτρες
Που κάποτε τα στίφη των εχθρών συγκράτησαν- τώρα αργά
Και οκνηρά κρατούν την λάσπη του χειμώνα,
Αυτές οι ίδιες δίχως μιαν αγάπη και συγχώρεση…