Η ζαβολιά του νερού…

 

Εμφορούμαι κέφι τζιτζικιών και άλλες ψάχνω πια ομοιοκαταληξίες-

Έχω διανυκτερεύσει στο κενό διάστημα

Ανάμεσα συμφώνων και

Φωνηέντων γωνία·

Ανήκοντας σε μια παράταξη ακατάβλητων ονειροπόλων,

Κάθομαι τώρα και χαζεύω το νερό, κυλά

Όπως η σκέψη μου

Δικαιωμένα.

Φτάνω στην κοίτη, τα σεμνά σεμνύνονται

Μόρια του, ενέχει θεό

Και βαθύλαλη φύση πληθυντικών ευχαριστήσεων.

Γράφω για κείνο και το ύφος του με συναρπάζει:

Έχει ταχύτητα δροσιάς και ζέση ουράνια,

Σφυγμομετρεί το καθετί μου, το αναζωογονεί,

Είναι από τα σχήματα τα εύσχημα, ντόρος

Στην ησυχία του περιβάλλοντος,

Ακούει όπως ακούμε- και βυθίζει τα τροπαιοφόρα χέρια του

στην εναγώνια ζωή

Για να την απλουστεύσει..

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση