Εωθινό…

Αρχίζω από το μέρος της θάλασσας. Βρέχω
τα πόδια στην αλμύρα. Λίγο
πριν ξημερώσει. Ένας θεός
που μόλις ξύπνησε, γελά.
Καίρια αντιστοιχία μέσα στην Στιγμή,
το ιλαρό πουλί που κελαηδά.
Βρύα που τρέφονται με του νερού την ικμάδα, ασχημάτιστες
παγίδες του φωτός που θηρεύουν
την χαρά, καθαρές
γραμμές του όρθρου που τραμπαλίζεται
σαν στίχος πάνω στην αιωνιότητα, επιδέξιο
βιολί που λέει κι όσα λέει τα ενστερνίζομαι
ατόφια!