Ελθέτω έτσι λοιπόν…

Σου ψιθυρίζω στέλνω την φωνή μου να σε βρει
Ο άνεμος ραπίζει τις μυρσίνες
Όσα ακούγονται μες το μεσημέρι είναι λόγια του πόθου μου
Κουμαντάρω αδέξια την σιωπή που σε περιέχει·

Ο Χρόνος είναι φυλακή που σε βαλσαμώνει
Μέσα του ευδοκιμείς σαν κρεμαστός κήπος
Οσφραίνεσαι την δυνατή ορμή των τριαντάφυλλων
Που ζουν αναπαυμένα στην καρδιά σου·

Ανοιχτά παράθυρα κι απ’ όπου κι αν κοιτάξω
Προβάλεις εσύ: κρασί μεθυστικό της Άνοιξης
Ντουφεκάς μες τον αέρα να φοβηθούν οι μελαγχολίες μου
Έρχεσαι κι όπου δεν είσαι είσαι, χαρούμενη και ιερή δοξασμένη!