Της εικόνας αυτό…

Ψυχοσάββατο…

Ουδέτερο είναι το φεγγάρι στους πόνους μας·

δεν συμμετέχει στα δράματα· και το πρωί

Οι κελαηδισμοί των πουλιών ανοίγουν ένα παράθυρο

Στον ουρανό.

Βλέπω ψυχούλες που χάθηκαν, μου γνέφουν

Αφήνοντας τον πόνο τους να φαίνεται

στα μάτια: τόσοι καημοί!

Στο κοιμητήριο ψιχαλίζει συμπάθειες

Και λιβάνι γανώνει τα νύχια του Χρόνου τα εκδικητικά.

Κι εσύ που έφυγες νωρίς πάλι εδώ είσαι

Σε νιώθω ανάμεσα στα πράγματα-

Μιλάς και είναι αλλιώτική η επικοινωνία

Σωπαίνεις και τι θα έλεγες καταλαβαίνουμε

-παντού καημός!

Εικόνα η πρωινή

Ή

Το ιδεατό ψιχαλισμένο μου οπλοστάσιο…

Κάθετο μυστικό της βροχής

   Φτιάχνει τον μύθο του σέρνει τον μύθο του

Φλυαρώντας πάνω στα ήσυχα φυλλώματα

   Δρεπανηφόρο.

Όταν ξημερώνει, το κρύο εξανδραποδίζει τα χωριά

   Ο ουρανός είναι ικανός για τα πάντα-

Παίζονται δράματα που δεν τα κατανοώ και τα κατανοείς

   Ό,τι είναι χαμός είναι μια επικείμενη Ανάσταση

και όχι μόνον…

Κράτος που έχει το φρικτό!..

Άλαλο, ούτε πονηρό ναι, το Αόρατο

Κλείνει μέσα του πάθη, ιεραποστολικές συναντήσεις, συνταρακτικές βουλές

Κινά από το αμυδρό και όλο ογκώνεται

Σαν ένας μάρσιπος βαθύς που θα μας χωρέσει.

Τις άλλες μέρες, εγκαταλείπουμε το φως και ζητάμε το κυανοπώγωνο σκοτάδι

Αποφλοιώνουμε την υγρασία και τσατίζεται ο Φεβρουάριος

Γράφουμε και τα σβήνουμε με την ορμή της αστραπής

Ενώ μπουμπουνίζει λόγια και ξεθυμασμένα ολοστρόγγυλα αισθήματα…

Της εικόνας αυτό…

Διψαλέο φωνήεν το είναι μου

Σώνει την ιλαρότητα του μεσημεριού

Αναμετριέμαι με την Αντίφαση και νικάω

Τέτοιος ο κόσμος ο μέσα μου

Εκπέμπει διθυράμβους που κλονίζουν τον αέρα

Την ώρα που ο οκνός τελάλης του κάμπου

Διαλαλεί πραμάτειες και ιδέες παρωχημένες…