Του απολογισμού εκτίμηση…

Το ξεχασμένο ύφος μιας ανάμνησης που μας πονά

Το ακέραιο ύφος που δεσπόζει πάνω από τον Παρθενώνα

Που λούζεται στον ήλιο μέγας κι ανίκητος.

Μνημονεύω έναν οίκο που ποτέ δεν γκρεμίστηκε

Που εισέβαλε εντός του το φεγγάρι

Και μάγεψε τους ποιητές και την γλαύκα

Την αρχαία την ένδοξη.

Από τα όμματα του ουρανού εκβάλει ποταμός σαγηνευτικός που μόνον

ο νουνεχής να εκτιμήσει ξέρει.

Μια πολυτέλεια θαυμαστική που από μόνη της

Είναι ποιήματα και αστεριών φιλοδοξία.

Απουσιάζει το πουλί που πέταξε για να φιλοσοφήσει

Γύρω από το αφημένο ψίχουλο, επάνω

Στου πεζοδρομίου την πολυφωνία.

Εδώ που είσαι είμαι και ζητώ από την διαμελισμένη σιωπή μία Στιγμή

που μέσα στης συμπυκνώνονται

Αρχέγονες παρατηρήσεις.

Όλα τα γραφτά μου όπως μια ντόμπρα έκθεση εγώ να σου μιλώ κι εσύ

ωραία να καταλαβαίνεις

Πέρα από την συμπονετική αντικειμενικότητα..