Ο άγιος Ιανουάριος..

Ο άγιος μήνας ο ρακένδυτος ο πειστικός
Σωρεύει ευχές και βαραίνουν όλα επάνω του,
Ένας οργανισμός καλοσύνης και αλληλεγγύης που καθρεφτίζεται
Στο αίμα, στο φωνήεν του αίματος, στον ουρανό
της Νάπολης και του αιώνα του.

Α θηρίο πόσο θηρίο παρέμεινες μες τους αιώνες! Βόσκεις
Σάρκες και δεν χορταίνουν τα στομάχια σου
Μνησίκακο τέρας που διψάς για θάνατο,
Η όψη σου λίθινη ντροπή που φορέθηκε από εσένα και μόνο.

Εκείνος, ταπεινός, που άφησε την ψυχή του να γίνει κήπος
Και να ανθίσουν μέσα του σεπτά τριαντάφυλλα
Κάνει οικείο το φως, μεταδίδει
Λάμψη και ύψος κορυφής απαράμιλλο…

Ολοκαυτώματος φωνήεν…

Ασώπαστο στόμα και σιωπή που με συντρίβει αγάπη
Βραδύκαυστη ,θέλω να με αφανίσουν τα φωνήεντα με κέντησαν
ηχηρά σύμφωνα και μουσικές
Απόλυτες πόσο κλαίω
επάνω απ’ τα αφανισμένα αγγελούδια
Τις ψυχές που δεν γνώρισα εκείνους
που παρακαλούσαν να σβηστούνε
μες τον ουρανό
Τους αφανισμένους από τις φρικαλεότητες του θηρίου

Πού έγειρε ο άνθρωπος και κανιβάλισε η όψη του; Χίλια
βάσανα να προσδώσει ο ένας στον άλλον ποτέ
Δεν θα βρούμε το καθαρογραμμένο αστροπελέκι που ξεπατικώνει
την φορά της ηθικής που δεν μπορούμε να υποφέρουμε
Δάχτυλα στην ιδρωμένη κουπαστή πώς θα ανεβείς
προς του Θεού την πόρτα αν δεν στηριχτείς στο φως
Όλες οι γεωμετρίες είναι προσχέδιο του τάφου σου
Ράθυμος είναι ο αέρας σε διανύει
όπως να κουρδίζεται επάνω σου και
Να ξεκουρδίζεται κάποιος παράδεισος, α ήχε

Ενός θανάτου που διάπυρος αφήνει τα σημάδια του
Επάνω στα ειπωμένα σου, είναι το βράδυ
που ανατρέπει το χημικό φορτίο του, καθώς
Αποστήματα δημιουργεί ο αιώνας, κανείς
δεν συνετίζεται, στριμώχνεται ο πόνος
Θα τον φέρουν πάλι κοντά μας
Οι άπληστοι, δοκιμάζουμε την απώλεια όπως
με ένα κουταλάκι του γλυκού το δηλητήριο σου δίνει να μην καταλάβεις
Η μάγισσα κακιά Ιστορία η δασκάλα του αφανισμού…

Ανεξήγητο αναρχικό μεσημέρι

           

Ανεξήγητο αναρχικό μεσημέρι

Σαν ωδή αρχαίου κόσμου και δήθεν

Που το αντιληφθήκαμε ότι ένα αεράκι τρύπωσε

Στις τσέπες μας και τις άδειασε. Εδώ

Εγώ που ζωγραφίζω εξάψεις, μένω εμβρόντητος και με βεγγαλικά

Λόγια ξορκίζω την περίπτωση ενός θανάτου..

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

Εξήγηση…

Όπως αντικρούω την γλαφυρή ικμάδα του νερού
Ο Ιανουάριος με συνδράμει με την υψιπετή λεβεντιά του.
Όταν ξημερώσει, η λιακάδα θα διαπληκτιστεί με το ψύχος.
Κάτι σχεδόν ανυπόστατα πουλιά θα τιτιβίσουνε ευτυχισμένα.
Όσο φεγγάρι απόμεινε θα μετεωρίζεται στον ουρανό.
Θα οδηγηθώ στην ερμηνεία. Κι όμως
Πριν απ’ τις λέξεις λήγει η υπόθεση της εξήγησης..

Γεύμα!..

Λιακάδα ρόδινη· και παραξένεψε τον ουρανίσκο μου η μπουγιαμπέσα
Ζωντανή ευφράδεια των θαλασσινών!
Και το κρασί όπως ιστιοφόρο που με ταξιδεύει
Στης γεύσης τα ανοικτά.
Έρχομαι όπως είμαι-
Είμαι ανίδεος από όλα
Είμαι ερείπιο των ερειπίων
Που εκτιμά την αναπνοή των δέντρων και γελά
Μες τις απρόσμενα καλές θερμοκρασίες.
Να ο ατμοσφαιρικός μύθος μου, το κλάσμα αυτό με διαιρέτη
Την αισιοδοξία μου και παρανομαστή έναν άγνωστο
Που επιμένει να χαμογελά.
Κι όταν τελειώνουνε στο πιάτο οι εμπνεύσεις
Μια μαρμελάδα εμβρόντητη που μου φυλά
Απολαύσεις καταιγιστικές.
Τρώω και ευχαριστώ! Εδώ είμαι που ήμουνα.
Νηστικό αρκούδι που δεν ξέρει ούτε να χορεύει!

Πελεκάει σκιές η νύχτα,

Πελεκάει σκιές η νύχτα,

όλος ο κόσμος της είναι ριπές ανέμου και σκιές

που φλυαρούνε.

Όπως την διασχίζω σαν μια λίμνη ονειρική, ανακαλύπτω

την φωνή που δεν ήξερα

ότι έχω. Μιλώ μ’ αυτήν· ό,τι λέω

πια είναι μελαγχολία και λύπη.

Γράφω σαλέματα που κινούν την σκιά μου προς το μέρος του σκουριασμένου φεγγαριού.

Πίνω το φεγγάρι.

Ακούω αυτά που δεν ακούγονται.

Τα απορροφώ.

Του έρωτα…

Για σένα εγώ μπήκα στην αγάπη, για σένα

Απόκτησα ατσάλινα φτερά

Περπάτησα τους δρόμους που δεν ήξερα

Για σένα

Νυχτώνει, ξημερώνει, σε πίνω και μεθώ

Ο δράκος έφυγε από τα παραμύθια μου

Χτίζω την φωλιά μας, χτίζω

το κάστρο που θα ζεις

Υποβάλλοντάς με στον έρωτα.

Για σένα που λάμπεις και ξεχνάω να κοιτάξω τον ήλιο

Οι ώρες ξοδεύονται για να θησαυρίζεις όνειρα

Καλός ύπνος καλή συγκυρία να σε έχω αγκαλιά

Αφήνοντας απ’ έξω του κόσμου την κακία και το μίσος.

 

Με συνείδηση!

Ψιχαλίζει συμπάθειες των αστεριών και καλόγνωμη
πάει η νύχτα στα ρηχά. Ιανουάριος
Ασύφταστα μεγαλόπνοος- σαν ρίμα
του πελάγου· στολίζεται
με την υπεροψία του και βγαίνει
Ελαφηβόλος ο δραπέτης χαμηλά.
Βαίνουν και αντιβαίνουν ψίθυροι οι αφρόντιστοι
Πάνω απ’ τα στενά των στεναγμών
Κι ο γονδολιέρης του ύπνου ενσπείρει λυτρωμό και θύελλα.
Έχω δεν έχω!
Ζωγραφίζω εξάψεις δυνατές και ρίμες
λυτρωτικές που αιφνιδιάζουν
το ποίημα.
Ακοίμητος λοιπόν και εθελούσια παραδομένος
στην νύχτα την επική ταμιεύω
θανάτους κι εκτιμώ πιο πολύ την ζωή!

Ονειρικό…

Τα σύννεφα ξασμένα και μουντά
Σαν άμφια παράξενα δεν μου ταιριάζουν-ωστόσο
Είμαι τυλιγμένος και ασφυκτιώ
Μέσα τους,
πλασμένος από υπομονή και θέληση
Να επιβληθώ στον εκατομβαιώνα.

Βγάζω νόημα: η φυλακή
είναι φυλακή αλλά δεσμά δεν μου ταιριάζουν,
Θα εμμείνω στην αξεχώριστη ελευθερία μου
Ανυπότακτος και θορυβώδης-

Ουράνια εγκαρτέρηση τόκος της προσευχής αρχή του κύκλου
Της πίστης, δώρο του αγαθού που μου χαρίστηκε
Και είμαι ο κερδισμένος
Φώτα να έχουν τα μάτια μου, να στυλώνω
Ψυχή μες τον καιρό και να μου επιστρέφεται
Χαρά μεγάλη όνειρο αιώνιου παραδείσου!

Εικονικό…

Ο ήλιος εξαπολύει το αρχαϊκό ξίφος του

Και σφάζει όλους τους αέρηδες μεμιάς.

Στοιχίζονται ρόδα

Και ανάλαφρες σβιλάδες που νοστιμίζουν το σήμερα.

Μετριούνται και λείπουν οι διαφάνειες.

Γενάρης οξειδωμένος.

Κουβαλώ ύλη κραταιά.

Βακχεύουν τα φρένα μου.

Μια ριγηλή ασυνέπεια θερμότητας, που απειλείται, εδράζει στα στήθη μου.

Αφήνω ανοικτό το θεώρημα:

Όλες οι πλευρές μιας επανάστασης των καημών, μου ανήκουν.

Πραγματοποιήσου!...

Πραγματοποιήσου!...

Τα ειωθότα που σε συνεπαίρνουν ζητούν εξαργύρωση

Μέσα στην μέρα μέσα στις πληθυντικές συνήθειες και τον γαλανό ουρανό

Τις αλκυονίδες που πολύ σου αρέσουνε τις ιδιότητες

Των ηλιαχτίδων να σε αγγίζουν

Εσωκλείοντας το χάδι το φιλί

Πόση άρνηση να μπορέσει η λεβεντιά σου πόση αυταπάρνηση;

Φιλοσοφικός αέρας σε διαπνέει και αναφέρεται στο Ακατόρθωτο

Τεθλασμένες υιοθέτησες και σου επέστεψε ιερογλυφικά η γλώσσα

Τώρα θα ζήσεις με προσταχτική ελπίδας

Στην εύπλαστη ερημιά και την μοναξιά σου την ένδοξη

Βρες τον μίτο και ξεκουβάλα από το θλιβερό

τοπίο της πραγματικότητας-

Όπως το θέλει η ψυχή σου, πραγματοποιήσου!

Υποτακτικός…

Μπαινοβγαίνει στο ρήμα ο εγωισμός

Του ουσιαστικού. Στοιχίζεται στην μοναξιά το πνεύμα.

Νευρικό λουλούδι αψηφά το βάζο του και περπατά

επάνω στο τραπεζομάντιλο

Μπαρούτι αρώματος φορτωμένο.

Ο αέρας λαχανιάζει αλλόφρονας.

Τολμηρές είναι οι παρομοιώσεις και ξυραφίζουν

Το σεπτό σώμα της Αστραπής.

Εντολοδόχος είμαι της Ανάγκης.

Παράφραση εν ώρα καθήκοντος!..

Σου διηγούμαι θάλασσα και με πιστεύεις ακούγοντας κιόλας τον φλοίσβο.

Είσαι πυρίνους όπως η λάβα.

Οι σκέψεις μας συνιστούν μάγμα το απώτερο.

Θα μας μελετούν ως τις ερχόμενες χιλιετίες

προσπαθώντας ν’ ανακαλύψουνε το φως που μας τύφλωσε.

Στα προαύλια των εκκλησιών όπου σταυροκοπήθηκε ο φόβος μας και θρήσκεψε νομίζοντας θα κερδίσει και κάτι.

Βγήκα απ’ την επικοινωνία των απελπισμένων.

Με ακολούθησες.

Ευτυχία να ζεις μια φάρσα και να ξεγελάς τους άλλους με τον ρόλο σου!

Ευτυχία να ζεις παραφράζοντας την δυστυχία!

Ανθίζω…

Τι όρμος που είναι η νύχτα και τι αγκύλες προσφέρει

Στον φοβισμένο εαυτό σου τον άγουρο!;

Δανείζομαι ορμέμφυτα θαυμαστικά

Και φτιάχνω συνονθύλευμα ψυχολογίας.

Αδιάβαστος κατά το ήμισυ και μισός

πιο καλά διαβασμένος.

Επιφυλακτικός.

Νήπιο αίσθημα που με κρατείς, ποιός είναι ο μέγας Σκοπός σου;

Απέφυγα ύλη επείγουσα- δεν θα υποταχθώ σε μικρότητες.

Αν πλατειάζουν μέσα μου οι λέξεις, είμαι φερέφωνο θεού που παραφρόνησε.

Πονάει το αίμα μου που γράφω, πώς να σας το πω; λέω αλήθειες που κι εμένα με τρομάζουνε.

Αθέλητα κι όμως ανθίζω!

Πορεία οπισθόδρομη..

Αντιλαλούνε ηλιαχτίδες πάνω στα βράχια, όπως

Εκείνες οι παλιές διπλοπενιές που πόνο βγάζουν

Και σπαραγμό.

Κέφια του ήλιου, Ιανουαρίου μεσούντος, άκαιρα μένουν τα ιστία των καραβιών, πλέει κουτουρού καΐκι ο χειμώνας!

Της λύπης μου σκαντζοχοιράκι, έλα τώρα

Άσε με να αρμενίσω ξένοιαστος στο Πουθενά, να εγκολπωθώ τύχη και έρωτα.

Φιλότης στον ουρανοσκέπαστο κόσμο και ας περισσέψαν πολέμοι και απονιά.

Διαβάζω λέξεις καθαρές, χροιά αγάπης έχει το φως, πλημμυρίζουν άνεμο τα περιβόλια, θα μείνω με την περιέργειά μου να ακολουθώ

Ερωτευμένους που τον κόσμο απαρχής με μαθαίνουνε!

Απαγγέλω νικητήρια λόγια και ο νεφεληγερέτης ο άξεστος

Ξανά θεός και ξανά ερωτύλος και πάλι.

Βοά από ζωή το λησμονηθέν δωδεκάθεο·

Είμαι ένα μέλος από την σκιά του.

Όπως με ακούς, έτσι με διαβάζουν οι σιωπές που ιδρύω·

Έτσι πεθαίνω ασθμαίνοντας κι εγώ.

Η ιστορία θα σβήσει επάνω μου το τελειωμένο τσιγάρο της.

Πρώτο ξίφος η μουσική

Πρώτο ξίφος η μουσική       και μετά τα τραγούδια που αυτομολούν

Και χάνονται στο άπειρο.    Πριν ξημερώσει

βλέπω γιρλάντες του φωτός που τρεμοπαίζουν      μέσα στο στερέωμα

Και κατευθύνουν τα άστρα στο Πουθενά.

Σκέφτομαι και υπάρχω.

Σ’ έναν νερόλακκο διάβασα τον ουρανό και πολύ λίγος μου φάνηκε,     ήθελα

Να ζήσω μ’ απεραντοσύνες.

Κι εσύ που έφυγες για μακριά,     πώς να στο πω;      Άδειασες

Τα φορτία μου όλα

Έμεινα με μιαν αγάπη αυστηρή

Που καίει την νύχτα!

Αναλογία η μικρή!

Το παιχνίδι μυστήριο και ωραίο, καθώς ανάβουν τα άστρα και κορυφώνεται
Το δράμα των ανθρώπων γύρω και κοντά σου.
Ο Ιούνιος περπατεί προς το τέλος του.
Αναμασώνται προκαταλήψεις και οι θρησκείες μπουκώνουν τον νου με μπαρούτι του μίσους.
Ψέματα που αναλογούν σε άλλα ψέματα.
Κι όμως!
Εδώ περπατάς ανήκοντας σε Θεό που θέλει πράξει και οι υπήκοοι του είναι πάντα πολέμιοι.
Εδώ περπατάς.
Ο κουρασμένος και, για όλα που συμβαίνουν, λυπημένος!

28.6.2019

Είμαι λυσσαλέα αεικίνητος- σαν τρεμουλιαστός λεκές που σημαδεύει το σύμπαν

Όποιος ξεφύλλισε ουρανούς
ξέρει κατά πού πέφτει του θεού το άγρυπνο μάτι

Εγώ αμφισβήτησα -κι ήτανε λόγος αυτό να υπάρχω

Γαυγίζουν τα περιθώρια των τετραδίων μου και δαγκώνουν
Είμαι λυσσαλέα αεικίνητος-
σαν τρεμουλιαστός λεκές που σημαδεύει το σύμπαν

Στην διάθεσή σας πάντα,
νοστιμεύομαι τις καλές σοδιές σας,
θέλω να πρωταγωνιστήσω στον μύθο σας

Αισθάνομαι ν’ αποχωρώ από την ιστορία των όντων

Μόνο μια κλίμακα στίχου με καλεί
και αποφάσισα να αναρριχηθώ όπου δεν ξέρω..

Έλα να με βρεις, έλα να με βρεις- θα απουσιάζω…
Η αντίφαση με καλεί, η αντίφαση με συναρπάζει..

Αφ’ εαυτής και, ξάφνου, να την πεις Δημιουργία…

Καλά είμαι, πεινάω

για όλα, τι θα βρω

μπροστά μου,

τον Χρόνο

ή

Μια εκδοχή της αιωνιότητας -ή

Την γη ολόκληρη,

σαν πεταμένη στα σκουπίδια,

Να γυαλίζει και με την ψευδεπίγραφη εικόνα της

να λέει

Ότι πολύ την οξειδώσαμε.

Προχωρώ κλείνοντας τα μάτια.

Μονάχα θόρυβοι

Και παγωμένες πεδιάδες, οκνά ζώα

Και ντεραπαρισμένα αυτοκίνητα, οδηγοί

Που ζούνε ρακένδυτοι και απογοητευμένοι, οι πόλεις

Σαν βοερά μελίσσια που διασταυρώνονται μέσα τους

Οι φυλές και οι απειλές τους: μια αγωνία

για κυριαρχία.

Τώρα είναι το ξέπνοο φως των παγωμένων ημερών, η βροχερή

Ντροπαλή εικόνα του ουρανού, το θάμπος

Των λιβαδιών και η μελαγχολία

Των πάντων.

Ο πλανήτης σαν ξεφούσκωτο τόπι ενός παιδιού κι απιθωμένος

μπροστά μου

Να ανατρέπει τα ατμοσφαιρικά δεδομένα

και να θυμίζει

μια έκπτωτη ατασθαλία του θεού πριν καταλήξει

στην οριστική μορφή ενός παράξενου κόσμου

πλασμένου από πηλό και συγνώμη!

4.01. 2020

1..1.2020

Ο χρόνος ας μου δώσει το ένστικτο να νιώθω
καθαρά την Αστραπή· και την Στιγμή
εφ η και όλα, γι’ αυτήν, συναρπάζονται· τελούνται
θυσίες άστρων κι όμως
μένει με τα τιμαλφή του το στερέωμα·
ένας θεός ζυγίζει την ησυχία του και καταλήγει
μόνος·
α διαιρέτη του φωτός πόσες μνήμες και πόσες ονειροπολήσεις σου οφείλω!
Τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην χάσω
την διακριτική υποστήριξή σου και φανεί
η τρομερή αδυναμία μου!