Λυπημένη απόψε κινείς τα σβησμένα φεγγάρια του ουρανού.
Ο ύπνος δεν σε πιάνει· ένα άρωμα ψυχής
που εξαερώθηκε είναι κοντά σου και σε μεθά· λυπημένη είσαι
και κεντά φαρμάκια ο πόνος σου· λυπημένη
όπως κρατώ το χέρι σου κι οι ουρανοί ευθύνονται
για την μελαγχολία που έχω
όπως θα ξημερώσει ύστερα και θα γίνουν οι ώρες πριμοδοτικές
στο αιώνιο αδάμαστο φως.
Ο ύπνος δεν σε πιάνει· ένα άρωμα ψυχής
που εξαερώθηκε είναι κοντά σου και σε μεθά· λυπημένη είσαι
και κεντά φαρμάκια ο πόνος σου· λυπημένη
όπως κρατώ το χέρι σου κι οι ουρανοί ευθύνονται
για την μελαγχολία που έχω
όπως θα ξημερώσει ύστερα και θα γίνουν οι ώρες πριμοδοτικές
στο αιώνιο αδάμαστο φως.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Όσο υπάρχει το βάλσαμο της Ποίησης ακόμη κι ο πόνος είναι ....Έργο Τέχνης!
Όσο υπάρχει ο Αναγνώστης, η Τέχνη θα είναι το εφαλτήριο όλων των ουσιαστικών Αλμάτων. Την καλημέρα μου Κάκια!
Duygular... Büyük baskı...
Guven
canım ..
Δημοσίευση σχολίου