Ό,τι αγνοήσαμε ήρθε πάλι εδώ να μας βρει

Ο ουρανός σφύζει από πρόσωπα και αποτελέσματα
Της φαντασίας μας. Κάτι δέκατα πιο δεξιά κι ανάμεσα στα δέντρα

Ένα πρόσωπο γυναίκας που ερωτεύτηκε και πάει
Στέκεται εκεί, αμετάθετο σε μια ωραία συλλαβή
Μιας λέξης που φιλοξενήθηκε στο Πουθενά.

Την είδα και την ανέγνωσα.

Απόγευμα και την καρφίτσωνε ο ήλιος
Στα κλωνάρια με υποσχετική αιωνιότητα.

Ό,τι αγνοήσαμε ήρθε πάλι εδώ να μας βρει
Πάλλοντας την αξία του ως την εσώτατη ψίχα του ποιήματος και λαγαρό
Όπως και αμφιβάλουμε για τούτο και εκείνο τότε μας κυκλώνει …