Στην φωτογραφία σμίγουν τα τοπία και, με αντανακλάσεις,
η μέρα ενσπείρει το φως της πάνω στα βουνά·
κάτι αφηρημένες πεταλούδες μένουν μετέωρες
μέσα στον ήσυχο αέρα·
κοιτάζω την χαρούμενη απλότητα του κάμπου·
νερά σχεδόν ακούγονται που, από μακριά, βαφτίζονται στην
καθαρή διαύγεια της αιωνιότητας·
όταν η εκδρομή κι όταν η εφηβεία μας!
Στο νιώσιμο αυτού του καθαρού Γεγονότος της Γης
με πλησίασε η Ποίηση.
Ήτανε ύμνος τα πάντα- κι ό,τι
έβλεπε η ματιά μου, ήτανε όπως διθυραμβικό σπαθί.
Ακόμη κρατώ αυτή την αψάδα των εικόνων, ακόμη
γεύομαι λυρισμό των χρωμάτων, με τρόπο
που τότε τον βρήκα!
Κι είναι η ευκολία δυσκολία μου, η σιωπή μου-
ομιλία: είναι
παντί τρόπω αυτά που ξέρω εκείνων
των Στιγμών μνήμη κι απόρροια..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου