Παρείσακτος χρόνος…

Νέες ομιλίες προτού να ξημερώσει
Κρύο δεκεμβριάτικο
Αρνείται η ζωή μας να πιστέψει το κακό
Θαύματα γίνονται όλα αλλά η πίκρα μας μένει..

Μια εποχή δολοφόνων μια εποχή κολασμένη
Ανοίγω την πόρτα ο θάνατος σκηνοθετεί εις βάρος μου
Έφυγε η Ελένη ακούγονται τα μακρινά βήματά της
Όπως οδεύει στο φως..

Είναι γλυκός ο αφανισμός μου είναι γλυκιά η απώλεια
Μοιρασμένα στο πριν τα λόγια που είπα σαθρές οι επιθυμίες μου
Χριστουγεννιάτικά λαμπιόνια προφασίζονται την χαρά και στολίζουν
Το νυσταγμένο προάστιο..

Περιμένω οκνηρά τηλεφωνήματα
Τι σημασία έχουν οι ευχές όταν πια είναι του συνηθισμένου
Τρόπου να λες αυτό που είπες και ευθύς εξαερώθηκε
Αφήνοντας μία οσμή αυταπάτης αφήνοντας το μηδέν στο μηδέν;

Και αλλιώς που γράφω ίδια μου φαίνεται εμένα-
Εσείς δεν το καταλαβαίνετε αλλά δρέπω αμετάφραστο χάος
Ακούω και βλέπω- η φωνή μου σας φτάνει
Διασχίζοντας τα ζοφερά δευτερόλεπτα που μας χωρίζουν..