Σύμπαντος κόσμου…

Αδιάφορα τα πράγματα

κι ως την υπεραξία τους σπρωγμένα

Ρέπουν προς την κακή διάθεση που η ύλη

Μπουκώνεται θρασύτητα και κυριεύει

Ευάλωτες ψυχολογίες-

Όπως και να το δω, μελαγχολικό μου βγαίνει το βράδυ

Περπάτησα μες την αγρύπνια μου κι ο τρούλος

Του ουρανού στην κεφαλή μου στερεώθηκε

Αδιάφορα τα πράγματα,

γεμίζουν τις τσέπες μου σαν κάτι άχρηστα κλειδιά που δεν ανοίγουνε

καμία πόρτα

Ένθεν και ένθεν

οι φωταγωγημένες βιτρίνες και οι συσκοτισμένες ψυχές

Άγουρο το φρούτο της λύπης

Αλλά,

όλοι το γεύονται

σαν μία επιβεβλημένη διδαχή

μηδενίζονται τα κοντέρ της φιλαυτίας

του εγωισμού η ομπρέλα χωρά μόνο κουρελιασμένες σκέψεις σου

ψάξου στα σκοτεινά,

μπορεί ο έρωτας να σε σώσει, μπορεί

να χλιμιντρίσουνε τα άστρα πάνω απ' το κεφάλι σου και το στερέωμα

να διαβεί όπως μια ιστορία ξεχασμένη πάνω

απ' τις ζωές εκείνων που δειλά αυτομόλησαν..