Ο θάνατος ηχεί πάνω από τις πόλεις

Ο θάνατος ηχεί πάνω από τις πόλεις που σκηνοθετούνται αδιάφορα

ανθρώπινα δράματα.

Η αγάπη δυσκόλεψε και έγινε ακάθιστος ύμνος.

Το σοφόν και ευανάγνωστον μετά τις αποσαφηνίσεις

δίδεται του φεγγαριού.

Γράφω.

Βουλιαγμένος μέχρι τα ύφαλα στις αντιρρήσεις.

Δεν με σκεπάζει ο λόγος- με ξαφνιάζει η φωνή μου καθώς

ακούγεται να χαμηλώνει όπως τα ώριμα φανάρια

στους δρόμους που φυγοδικούν απάγοντας την μέρα ως την αδικοχαμένη βασιλεύουσα.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά κάπου φτάνω.

Ίσως όπου το ρήμα μου αντιδικεί με εγωιστικά ουσιαστικά και πάλι σκυθρωπάζει

καθώς η νίκη των πραγμάτων στεφανώνει την ύλη με φως ιλαρό και για όλους χαρμόσυνο..