Από τα
πληκτρολόγια ως την ζωή είναι η απόσταση τόση!
Χτυπάς πιο
νευρικά τα σύμβολα κι ένας αέρας παρασέρνει
Την αλήθεια·
γέμισε θλίψη το τοπίο σου.
Ανοίγεις την
πόρτα, ο ουρανός έχει ακόμη αξημέρωτα
Μαβίς σαν ένα να
τον έβαψε μελάνι. Κι εκεί
Βρίσκονται οι
αγρύπνιες σου- παραμονή
Κάθε γιορτής που
η Ποίηση οργανώνει· εσύ
Κοιτάς τα άστρα
και σου κόβεται η φωνή·
Ξέρεις πού πάει η
απουσία και τι χρώμα είναι·
Και σέβεσαι που
σε μαθαίνει τόσα η μοναξιά..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου