...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

6 Μαρτίου 2013

ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΒΡΙΚΟΛΑΚΩΝ..






Σωσμένος από κώδωνες κινδύνου.
   Παραλίγο η θανάτωση της ελπίδας μου.
     Οι αφροί των αλόγων της νύχτας
        που κάλπασε ώρες αμέτρητες  και
           σταμάτησε πάνω στην πλάτη μου..            
              Φοβάμαι…

             Ο δαίμονας της Ευρώπης μ’ έχει τρομάξει
                για καλά·            
                   η ιστορία έπαψε να ‘ναι  γενναία-
                      Άναντρη
                        Άναντρη
                           Άναντρη…

                        Είναι ξεκάθαρο: για την σταύρωση
                     χρειάζονται τα καρφιά
                   ο σταυρός
                κι ο λαός που θα υποφέρει.
             Στον ύπνο μου μία Μαγδαληνή..

-Δεν θέλω κολόνια, δεσποινίς·        ένα ποτήρι νερό, παρακαλώ!
 -Μα κύριε… Έχουν όπλα πυρηνικά. Τι μπορεί να πετύχεις σβήνοντας μια δίψα;

Όλα μοιάζουν θέαμα πικρής καρδιάς.
   Καγχάζει ο ουρανός
     όλο ταμπούρλα άστρων.
       Όλα είναι φάρσα,
         λίγοι την καταλαβαίνουν,
           γελάνε.
            Το πρωί ξυπνώ,
            - Φλεβάρης μπαίνοντας ένας κουτσοπόδαρος Μάρτης-
                γεμάτος εξανθήματα..

     Είναι πεύκα..
       Κάποιος ξαποσταίνει δίπλα στο ήσυχο ποτάμι..

         Δεν με σκεπάζει η θρησκεία·
           έπαψα να ‘χω ευαγγέλια..
             Υπάρχει ένας στεγνός λόγος
               σαν το πλυμένο βρακί μου·
                 το στέγνωσε ο αέρας..
                   Πιστεύω απόλυτα σ’ αυτό:
                     καθένας έχει το δίκιο του!

Ερμηνεύστε με λοιπόν…
Ποιός ξέρει ότι το δίκιο
είναι μια λακκούβα του δρόμου;
Ανύποπτος πέφτεις μέσα…          Ώ κορίτσια!
Μόνο για έρωτα και για κραιπάλη-
σήμερα είναι η μέρα σας!

          Θα φορέσετε εσώρουχα καθαρά
              να σας ερωτευτούν τα σαρκοφάγα αγόρια..

                   Είμαι σ’ ένα συμπόσιο βρικολάκων..
                    Φοβηθείτε·
                      πέστε μπρούμυτα μες τον τρόμο σας·
                        πυροβολώ..
                       Η πολιτεία, λυσσασμένο, τσιμεντένιο σκυλί
                    πολεμά να κρύψει την αρρώστια τα βράδια·
                  με φωταγωγίες
               ζεϊμπέκικα στα καπηλειά·
             ο θρήσκος κουκουλωμένος την κουβέρτα του
          βρίσκει τον τέταρτο ύπνο..      
       Εγώ
     φυλάω σκοπός,       Ώ θεέ!
  Αγρίεψα απ’ την πολλή αηδία,
-συνέχεια νευριασμένος!-

Αλήθεια:
ποιός θα είμαι την μέρα του θανάτου μου;
                                                                                1.3.1982





2 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...άλλαξε τίποτα από τότε;;;;;;;;
απλά, εμείς ξεχνάμε.
Σε φιλώ,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

όχι βέβαια, δεν αλλάζει τίποτα..
Κι εκεί είναι το δράμα και το αδιέξοδο..
Φιλιά!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου