Στάθηκα πάνω από τα πράγματα και μου κακιώσανε οι πρωτευουσιάνοι.
Με τις επαρχιώτικες ιδέες μου πού πήγα
Που να μην ήταν φαντασίας το ξόδεμα;
Τώρα θαμπό γυαλί ο νους μου και παρ’ όλα αυτά
Ξέρω να εξηγήσω και να λυπηθώ γι’ αυτό που είναι ″κρίμα″
Θέλω να πω την τραγωδία που κρύβει
η λέξη αυτή σαν χάνεις το πηδάλιο.
Στο δάσος μέσα περπατάω και τα κυπαρίσσια
Ακούν την σκέψη μου. Ο ουρανός λυγίζει
Σαν ένας μίσχος λουλουδιού
Κι όλα υποταγή δηλώνουν
Φθινοπώρου το θλιμμένο το κράτος.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου