Το στυλό βαδίζει ανεξιχνίαστα και κάτι
Φορές δεν το ορίζω. Γράφει
Τερπνά και ωφέλιμα αλλά δεν το καταλαβαίνω
Πώς με ξεπερνούνε οι λέξεις και η αμφισημία τους
Γεμίζει το κρυφό μου φρέαρ με ελπίδα.
Παιδιόθεν ζητάω παράδεισο.
Σαν να ακούστηκε μέσα μου σάλπιγγα του όρθρου και μυριάδες
Πουλιά σηκώθηκαν να φύγουν για τα ξένα.
Γκρίζες αποχρώσεις έχει κάτι φόρες η ψυχή- ποιός την καταλαβαίνει
Που μιλώντας και συναντάς την απώτερη όψη της.
Κλείνομαι πια στον εαυτό μου. Βραδιάζει.
Μυρίζει απουσία και σύννεφο.
Κι ένα προσωπικό σκοτάδι που μόνο με τριαντάφυλλα
Της καρδιάς σου πια ξεκλειδώνω.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
τούτο το γκρίζο της ψυχής, ορίζει δεν ορίζεται.
τούτη η γραφή που παράδεισο αναζητά, ξεκλειδώνει το σκοτάδι, σκορπά μέσα από τις λέξεις της πουλιά κι άρωμα τριαντάφυλλου...
καλημέρα Στρατή
Καλό απόγευμα Βίκυ
καλό φθινόπωρο!
Δημοσίευση σχολίου