Ένας άνθρωπος περιφέρει αγνός την πεπαλαιωμένη στεναχώρια του.

Ένα διαβρωτικό αεράκι που θα σχηματίσει έναν κλωβό
που έχει ήλιο στην καρδιά του το απόγεμα...
Τα δέντρα εκπνέουν το ζωηρό οξυγόνο τους.
Απ΄ τα κλωνιά τους
είναι το δάσος πια απόλυτα δικαιωμένο.
Τα πουλιά δεν ποτέ ησυχάζουν.
Ένας άνθρωπος περιφέρει αγνός την πεπαλαιωμένη στεναχώρια του.
Ζει γιατί οι ανάσες που έπλασε ο θεός ακόμα ίδιες είναι-
και ζούνε.
Αρσενικός και θηλυκός- ίδια υπαρκτός
σαν μια αποπροσανατολισμένη σκέψη.
Δεν κάνει κάτι που να στοχεύει στο αύριο.
Είναι ίδια θνητός όπως αιώνια ήταν.
Και κοιμάται…
έναν ύπνο λευκό όπως
δεν έχουν χρώμα ούτε εξουσία αληθινή
τα όνειρα...

10.2.2010