ΑΒΔΗΡΑ. ΑΝΑΣΚΑΦΗ.

155.

ΑΒΔΗΡΑ. ΑΝΑΣΚΑΦΗ.

Μέσα στον καυτό ήλιο απόμειναν μόνο πέτρες
Γκρεμισμένες,
Με υλικό βάρος μηδέν,
Καρφωμένες
Στο χώμα που βαραίνει αιώνες επάνω τους
Σαν να τις προστατεύει.

Και δύο πιθάρια άδεια από ήχο κι αγαθά.
Της αφθονίας του άλλοτε –
Ή μιας αποταμίευσης που λείπει.

Και μείς που περπατάμε ανάμεσα, με αισθήματα
Ζητιάνου που επαιτεί από την ιστορία να του δώσει όνομα,
Ταυτότητα,
Προορισμό.

Ο άγιος Αύγουστος σαν κρατημένος από το κλαδί του πεύκου
Συγυρίζει ο ίδιος τον δικό του οντά.

Η θάλασσα γλείφει τα πόδια του αρχαίου κάστρου.
Και η ματιά που τρέχει από σκαμμένο λάκκο σε σκαμμένο λάκκο-
Πρωτόβγαλτη ελαφίνα..

Ένα μωράκι ποίημα μόλις προλαβαίνοντας να μας μιλήσει
Που το απαλό το κυματάκι το ‘χε, το ‘παιζε-

Μια τέτοια μέρα που θα πρέπει να κατακερμάτισε την ύλη υπερήφανα ο Δημόκριτος..
Με σιγουριά!