Μικρό απολογιστικό κληροδότημα…

Πάνε οι μέρες της καθαρής έκθεσης μπροστά

στον ευανάγνωστο εαυτό τους.

Τώρα κάτι βαγόνια αγωνίας σέρνονται πάνω σε σκουριασμένες ράγες

και παν στην διπλανή ουτοπία του επικείμενου χαμού.

Το οικουμενικό δόντι σάπισε και δεν θα δαγκώσει το ώριμο φρούτο

του καλοκαιριού.

Λόγχισε η λογοτεχνία τα σπλάχνα μας. Υπακούμε…

Όλα τα εκμηδενίζει η απογοήτευση. Μπορεί

να είχα ελπίδες για μια επανάσταση των ρόδων. Μπα!...

Ήρθαν οι εποχές για το ανεπανόρθωτα ραγισμένο γυαλί…

Για ό,τι σκέφτομαι μία οξείδωση το καταστρέφει και δεν έχω νου για άλλη διαφυγή για άλλη

πληθυντική του νοήματος γλώσσα.

Λες είμαι γεωργός ενός μπελά που κάρπισε στα απλωμένα γύρω μου χωράφια της

κατάθλιψης και όλοι πια σιτίζονται από την μπόχα που ένα σάπιο άλευρο τους παρασέρνει.

Όπως και να το δω αντιβαίνω και το άγουρο συνταχτικό και την ανώριμη γραμματική…

Αυτό δεν είναι τόλμημα δεν είναι ξίφος που τον γόρδιο θα κόψει-

Αυτό είναι αυτό που, αν το προσεγγίσεις με υπομονή, σε παρασέρνει

σε ένα παραμύθι πρωταγωνιστή σε βουλιαγμένη ανάμνηση.

Για όλα τα δεινά που έρχονται θυμώνω

και αγριεύω και ακραία σοβαρεύομαι…

24/7/2024

Όλες οι αντιδ