Τόσο ιεροφάντης ο αέρας που μ’ εξαφανίζει…

 

Πολλοί τρόποι κάτι να πεις και άλλοι τόσοι, αποστηθίζοντας την λύπη σου, σεμνά να σωπαίνεις.

Επικίνδυνος είναι ο επηρμένος που στέναξε

Κάτω από την ευτυχία των άστρων, μεγαλώνοντας

Τον ουρανό κατά κάτι. Φούσκωσε κραυγαλέα το στήθος του, ροκάνισε

Την αίσθηση όσο να κόβει

Την σάρκα πριν να γίνει ασθενική.

Ντροπαλός εγώ και νυστάζω κάτω από την απέραντη νύχτα. Με βομβαρδίζουν τα κραδαίνοντα την σπάθα λεξιλόγια. Α πάνοπλε αέρα που τρέπεις σε φυγή την βέβηλη μελαγχολία μου! Στο πρόσωπό σου αποτυπώνεται το ιερό μαρτύριο. Χωρούν οι αντιθέσεις στον ατέρμονα Χρόνο. Στύβω το φρούτο του πόθου και ο έρωτας απλώνεται μπροστά μου σαν

Λιμνοθάλασσα, όλη η πλάση τέλεια καταγραμμένη.

Ορέγομαι μόνο την γεύση των φιλιών, το απαλό ξεδίπλωμα κάτω από το φεγγαρίσιο φως στο ακρογιάλι

μυρίζει φιλοδοξία το οριζόντιο χωράφι, ποντάρω σε κείνα που ποτέ μου δεν είχα, έχω μια καλοσύνη που περίσσεψε απ’ τους αιώνες, μια θαλερή ευθύτητα που συντονίστηκε με όλα τα ακριβά που αγαπώ…

22/7/2024