Καλώς δηλωμένο το φως λούζει τα άλογα λευκά και πιο ωραία κατορθώνει
να είναι, μες το λαύρο μεσημέρι
του Ιουλίου.
Των παθών οι διακυμάνσεις, σφρίγος και ανάταση.
Τούτο είναι το επικό φωνήεν, όπως μια ζωγραφική που έδωσε
ό,τι είχε πια να δώσει κι αυτοκτόνησε
ο δυστυχής ζωγράφος.
(θέλω να πω: πάντα στο ακραίο πάθος όλα στεφανώνονται…)
Όπως μαντεύω την κατάσταση, το ποίημα
είναι σαν ένας μηρυκασμός που νιώθεις καλοκαίρι και μυρίζει
χιόνι
κάπου μέσα του και όμως…
(Περίεργα που γράφω όταν είναι να διηγηθώ!)
Λες και θα σώσει κάτι την κατάσταση. Πάντως
Αφουγκράζομαι λαλίστατα τζιτζίκια
και ενός, ‘σα πέρα, όνου το μουγκάνισμα
Μεσημεριού κρατούντος
ζωηρά η πολυτέλεια!
21/7/2024
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου