Καταβύθιση…

 

Η υποψία ενός κόσμου παραλόγου,

Ολόκληρο αυτό το βάρος που ο καθένας κουβαλά

Και ο καιρός παρέρχεται· ξαναβουλιάζουμε και ξανα-

Αναδυόμαστε μες το ξημέρωμα, όλα κινούνε μία μαύρη συμφορά,

Ούτε ταυτότητα έχουμε πια ούτε και από κάτι χαρακτηριζόμαστε· άντε

να ερμηνεύσεις το μέσα σου χάος,

Ξαφνικά αποκαρδιώνεσαι, δεν μπορείς να βρεις την Αλήθεια, ζεις ραγισμένος κάτω από συμπαγή ουρανό

Με τις γρατζουνισμένες σου μοιραίες πεποιθήσεις.

Τότε περνά μπρος απ’ τα μάτια σου μία κηδεία:

Υποψιάζεσαι τον νεκρό, σου στέλνει τα μηνύματά του λες με τηλεπάθεια

Και σ’ όλη την σιγή τριγύρω σου ένα λιβάνι

άρωμα μένει στην ατμόσφαιρα, πνίγει

τα κουρασμένα σου ρουθούνια, σε μπατάρει

Στα χαμηλά,

είσαι ο λιλιπούτιος δραπέτης μίας φυλακής

Των πραγμάτων που δεν σου παραδόθηκαν· κοίτα

Συμπέρασμα από τοκογλυφία της απαισιοδοξίας και να μην μπορείς

να νοσταλγήσεις κανενός ονείρου σου τον πυρετό!

Νύχτες που μέτρησα και ξαναμέτρησα και δεν χωρέσαν σε καμία κατάταξη

Κι έμεινα άφωνος να με κεντά η γαλήνη,

Τι ζήση και αυτή να την διαβαίνεις με τα πάθη σου και να μην γίνεται να διαπρέψεις

Ούτε σε μια παραδοξότητα αγκομαχώντας να τα καταφέρεις στο ελάχιστο,

Τι ζήση! Βουλιάζει ο οίστρος σου

και ο περίγυρος εξευτελίζεται, όπως για να σε φέρει σε ένα ανάρπαστο μηδέν που όλες

τις τοξοβολίες των άστρων συγκεντρώνει

Ρέουσες και φανατικές και υποκινούμενες για να σε αποδώσουν

Γυμνό μέσα στην Αστραπή

Μίας Στιγμής που ζει κανείς ή και, ανούσια, πεθαίνει….

3/7/2024

Όλες οι αντιδ