Ομολογία σε τόνο χαμηλό ή εξωτερίκευση μιας έσω Αλήθειας…

Συνομιλία με τα νερά, μου πέμπονται φωνήεντα

και σε σύμφωνα σκληρά καταλήγω- δακρύβρεχτος.

Εδώ που συνεργάζομαι με τις αγρύπνιες

και μου τα κουκουλώνει όλα ένας μπουχός

από εσωτερική εκμυστήρευση, ένας μπουχός

να μην αναγνωρίζω πια ούτ’ εμένα.

Μόλις τα οικουμενικά μας παραμύθια σταματήσουνε να οργανώνονται

πάνω στις πλάτες των λαών, μία απεγνωσμένη

λέξη θα επιφορτιστεί με όλη την ιστορία που διαμελίζει τις πατρίδες μας

αλύπητα.

Αν σωπαίνω

είναι γιατί το ξέρω θα ακουστώ στα πέρα πλάτη…

Αν σωπαίνω

είναι γιατί το ξέρω: επαναστατεί η σιωπή!...

Θα βρεθώ να κατέχω κορυφαίο κλειδί

που ανοίγει όλες τις επάλξεις

και θα έχω επάνω μου συμπεριλάβει

την μοναξιά και την ωραία περίσκεψη…

30/6/2023

Με τραχύτητα γαντζωμένος πάνω σε πράξεις και λέξεις…

 

Διχάζονται οι χρόνοι της παρουσίας και διαβάζω

Μια μάταιη ελπίδα που πεθαίνει

Πνέοντας τα λοίσθια πάνω στο μέταλλο της αγωνίας.

Όπως θρησκεύω λευκά, μου γίνονται οι επιθυμίες κατακόκκινες.

Με μια θυσία στο μυαλό μου που ανατρέπει τις Ιδέες και στηλώνει

Κοσμοθεωρίες νεόκοπες, απλώνοντας μιαν όμορη αλληλεγγύη

πέρα από τα τσαλακωμένα σύνορα πυρπολημένων γύρω μας εθνών.

Και προτιμώ να ανθίζω μάταιος στους μάταιους

Χρόνους που ο κόσμος δοκιμάζεται ν’ αντέξει

Ηρωικά σκαρφαλωμένος πάνω στην ολόφλογη

Ψυχή βραχονησίδα του…

28/6/2023

Τακτοποιώ μια ψευδαίσθηση…

 

Μαθαίνω μια σκέψη που ολοσχερώς με κυκλώνει

κι ασφυκτιώ.

Και τι να μάθεις από τον βραχνά ετούτο;

Σβήνει το πνεύμα κλυδωνίζεται

στα ασύνορα βάθη μιας λύπης.

Σκάβω τα γεγονότα για να καλλιεργηθούνε

και διανθίζοντάς τα κάπου ανακαλύπτω

ορυχεία στρεβλά.

Πώς τελικά θα παραπλανηθούμε, πώς

Θα ζήσουμε χωρίς κριτική σκέψη, πώς;

Να μείνω στα δυνητικά συμπεράσματά μου

Αφήνοντας κατά μέρος την τύφλα μου…

Επί του πρακτέου:

ας με δαγκώσει το φίδι το ιοβόλο κι ας ψάξω

να βρω τον αντιοφικό μου ορό…

Όλες οι αντιδρά

Ο μελαγχολικός ζωγράφος…

 

Από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο ξεπηδούν χρώματα μιας απρόσμενης ζωγραφικής

Καταθέτω λάμψη από αιώνιο ήλιο

Στην παλέτα τους

Ο ουρανός λειτουργεί σαν σύμμαχος ντελικάτος

Εδωνά η αυταπάτη πλανάται και σκηνοθετεί

Είδωλα μαριονέτες που γεμίζουν μελαγχολία την σκηνή

Τι είναι τούτο το θέατρο που με κάνει να είμαι αυτός που δεν είμαι;

Ζητώ εξηγήσεις από το αόρατο σχέδιο των πραγμάτων

Να το ωραίο συμπέρασμα: ο Χρόνος

Σμίγει με τον Χώρο και τάχαμου καμώνονται μία ομοθυμία-

Μόνο ο φωτεινός ζωγράφος την καταλαβαίνει·

Εγώ ακολουθώ τολμηρά έωλα βήματα·

Ίσως είμαι μια μέλισσα που έμαθε μοναχά να συλλέγει·

Πάνω μου η αιωνιότητα ανακαλύπτει τον βραχνά της και

Μετασχηματίζεται· με τον χρωστήρα μιας μελαγχολίας σ’ ένα σκοτεινό πάω

Δωμάτιο όπου του λείπουν τα παράθυρα και το κουτσομπολιό της γειτονιάς πληθαίνει

Για έναν ζωγράφο που η μοίρα του είναι πληθυντικά και άτοπα

Μελαγχολική…

Απίστευτο…

 

Αδιάβαστο πάντα παραμένει το φως που λούζει

την συντροφιά των δέντρων.

Κατανοώ πως με μυστικότητες οργανώνεται η κάθε περιώνυμη θέα.

Συστρατεύονται μνήμες αιώνων για να μας συγκινήσει κάθε θρησκεία του μύθου.

Τούτο που ανακάλυψα

πίσω από όλα,

είναι ένα μεθυσμένο ηχείο που παραμορφώνει κάθε ήχο της πραγματικότητας.

Περπατώ σε έναν παράδρομο ελπίδας.

Να το ένδοξο Τίποτα, η μηδενική αρχή

ενός τοκογλυφικού συνόλου.

Κι η Ποίηση;

Ένα σοβαρό επεισόδιο αντιφάσεων και κατάφασης που μυρίζει

μούχλα και τριαντάφυλλο…

Θεός φυλάξει!....

Όλε

Ζώντας με μοναξιά και επιφωνήματα…

Πίσω από τις άσημες σκιές ένας αντίλαλος

Από ψυχές που πια δεν υπάρχουν

Αναρριχάται στην πλευρά των βουνών

Που κι οι θεοί αγαπούσαν.

Ο κόπος κι ο δρόμος- ένα και το αυτό.

Και μια σιγουριά που καταρρακώνεται και σβήνει

Τις προθέσεις των μοναχικών που μελετούνε

Να βγουν από την νύχτα αλώβητοι, ιδρωμένοι

Απ’ την προσπάθεια να μείνουν ηθικοί και ωραίοι

Μέσα σε έναν κόσμο που ανομεί…

Συναντώ τις θρησκείες, τις ασπάζομαι

Ξέροντας ότι ψεύδονται, ότι μοιράζουνε τον ουρανό

Σαν ένα γλύκισμα που το μαχαίρι τους το κόβει

για να πάρουν όλοι.

Και τι να σεβαστείς από φανατισμούς που πίσω

από τις μάζες γελάνε;

Ακούω τους θορύβους των πόλεων, τις αντεγκλήσεις

των πολλών και οχυρώνομαι

Στο μανιασμένο ‘’μυστικό’’ μου-

Αφιερώνω το άσεμνο τομάρι μου

στην θεία χάρη των θαυμαστικών

Επιφωνημάτων…

21/6/2023

Απόσπασμα αιωνιότητας…

Υπάρχει ένας κόκκινος πόθος επάνω στα αποσπασμένα σπίτια του βουνού. Και ένας μαντρότοιχος που αποκρύβει την αλήθεια. Ο ήλιος αντιστέκεται σε κάθε άποψη κρυψίνοιας. Όλα τον συμπαραστέκονται. Είναι ένα ποίημα που υφέρπει στην γη με τα αφρισμένα ζαρζαβατικά της. Είναι μία αυλή που είναι καθαρό μποστάνι αισιόδοξο. Είναι το νυν που δεν περιφρονεί το αεί και που το στεφανώνει

Με μαγικές παλινωδίες πριν καλά καλά το μεσημέρι φτάσει..

Η αιωνιότητα πάντα έξω από την πόρτα μας…

19/6/2023

Όλες οι αν

Λαχανιασμένη συντριβή…

 

Τι κατοικεί την αναπνοή μου και λαχανιάζω

έξω από γλαφυρά εδάφια της φαντασίας;

Άλλαξα με τον ρου των χρόνων.

Τούτη η δύσκολη Ανάγνωση να ψηλαφώ τον λίθο και να διοικώ την συνταγματαρχία της ωραίας μαργαρίτας

πολύ με δυσκόλεψε.

Το ποίημα να το κατορθώσεις θέλει να επενεργείς και στην πνοή

και στην ψυχή σου ακόμα!

Με συμπαθούν οι άνεμοι μα ζω σε περιβάλλοντα που ευδοκιμούν οι ψευδαισθήσεις.

Έτσι που θάλλουνε λουλούδια ωδικά-

Είμαι πιστός στις απιστίες!

Όλες οι αν

Ιερογλυφικός ουρανός..

Διάφανος είναι ο αέρας και στικτό

Το τοιχαλάκι των ανέμων· έρχεται το απόγευμα

Και το μεγάλο πλαίσιο των ουρανών

Ανοίγει για να χωρέσουν οι μυθικοί

Πρίγκιπες των άλλων εποχών. Εκεί από την αρχαιότητα

Αποσαφηνισμένο είναι πως θα αγωνίζεται ο άνθρωπος-

Μες το μυαλό μου τριβελίζει μία σκέψη και μια κάθαρση·

Καλώς διατυπωμένο και όχι λιγόλογο

Μες την ιερογλυφική καταγραφή

Στο φως του ήλιου και στον μέγα τοίχο του Βορά

Όλο το φιλοσοφημένο σύμπαν των θεών-

Και να που οι θεοί πια δεν υπάρχουν-

Όμως μια αίσθηση φωτιάς που ακόμα καίει κάτω από κάθε σύμβολο

Πληρώνει όλο το νόημα των εκπλήξεων·

Διαλεκτό το φωνήεν που ομιλεί σιωπώντας·

Μένω με την σπουδή που δεν με βγάζει πουθενά

Με την καταγραφή που χλιμιντρά εντός μου σκίζοντας

το ιλαρό σεντόνι των θαυμάτων. Ανήκει

σε όλους ο γενναίος ουρανός. Πλανόδιος

ο νους μου που κομίζει μια πραμάτεια

μύθου και θρύλου…

17/6/2023

Όλες οι αντιδράσει

Επιθυμία…

Τούτο το πρωινό σαν απροειδοποίητο αεράκι

Εισέβαλε από παντού και ανοικτά

Άφησε τα κλεισμένα σύνορά μας.

Το σύννεφο που έσκυψε μες την γαλήνη

Ήπιε από το καθαρό γαλάζιο του ουρανού.

Όπως και να το δεις ενθουσιαστήκαμε!

Το νιώθουμε το υποψιαζόμαστε κιόλας:

Μπαρούτι μυρίζει ο κόσμος και βοά.

Φτερούγες πια επιθυμώ να φύγω·

Ύπτιος μες την μεγάλη οριζόντια θάλασσα.

Με μελαγχόλησε η όραση και με πονάει η καρδιά μου·

Σαν τα πουλιά θέλω να δω από ψηλά το χάος που έζησα…

Έρωτας συντελεσμένος μες τα πάθη…

Ουρανομήκης η μελαγχολία μου, τρυπά τα άοκνα σύννεφα

Ο αέρας παίζει με την σκέψη του ήλιου

Κλαράκια της ελιάς μαστίζουν κάθε υπερσυντέλικη πνοή

Φωτογραφίζει αισιοδοξία η κάθε ηλιαχτίδα.

Θα πάω όπου πας, έχω σκλαβωθεί απ’ τα μάτια σου

Είσαι ωραία και εξουσιάζεις

Τι πόθο πλέκεις μέσα μου κορίτσι της φωτιάς!

Ο έρωτας είναι μία απόχη από την οποία φεύγεις και εξαφανίζεσαι!