Αυτοαναίρεση μα την αλήθεια….

 

Κατά πολύ με καταργώ

Αφήνοντας τις αποδράσεις να είναι κύριες.

Αψηφώντας τον κίνδυνο

Να γίνει η πραγματικότητα αναμπουμπούλα

Που κατατρώει καθετί.

Εδώ που λείπεις λείπει λείπω επικεντρώνομαι

Σε κάτι που έχει νόημα θυσίας. Εδώ

Που είναι χλεύη η αυγή

Και μας αρπάζει απ’ τον ύπνο αποφασισμένη.

Στα ανοιχτά δωμάτια του ορίζοντα ακούγονται

Τα πατουσάκια του ουρανού που πάει

Πολύ μακριά, μες την αγρύπνια που δεν σώνεται.

Κι αυτό με τα όνειρα τα αδιάκοπα κάθε βραδιά

Βασανιστήριο αλήθεια. Πού βγάζει

Κι η ελπίδα κι ο πόνος; Ένας

Χαμός να σε πυροβολούνε ολοζωής τα τεκταινόμενα

κι εσύ ‘’Αγρόν ηγόραζες’’ και λες που ή δεν κατέχεις τι σου γίνεται ή

κωφεύεις…

30/4/2022

Ταυτοπροσωπία…

Κουρασμένος τόσο και

Ιδρωμένος ως τα μελίγγια μου

Θορυβώ ερυθρά και σφύζω

Από καθαρότητα αισθήματος

Θρησκεύοντας ώσμε

τα νύχια μου

Ηλιόδοξα

Ποικιλοτρόπως.

Ακούγεται μέσα μου ο μύστης

της κοιλάδας

Κουβαλώντας τα καυτά ρήματά του

Μιλά και με στεντόρειες έννοιες καθηλώνει

Τα αόρατα ακροατήρια.

Πόρπη χρυσή στον χιτώνα τον πάλλευκο του ιεροφάντη

Από ένα παραμύθι βγήκες και

Ζωή έδωσες στον μύθο τον ευαγγελικό.

Τώρα κυλάει το κρασί στο διάφανο ποτήρι

Και κάνει κρίση πάνω απ’ όλα το γαλάζιο φως

Αφήνοντας ακάλυπτα τα ορμητήρια.

Πίνω κι αναγαλλιάζω.

Είμαι ο ίδιος ο αυτός

Που ντύθηκε την ιλαρή ενδυμασία

της χαράς

Και ωραία

Και φιλοσοφικά ξιπάστηκε…

Μια ιστορία έρωτα και μύθου βασανιστικού…

Μεταλλικό απόγευμα σαν να γυρίζει

Πίσω ο θεός και να μετάνιωσε

Για τα πραγμένα του.

Ραγίζει ο ήλιος τα σιμά του

Και τα απόμακρα ο ίδιος μια τα σπρώχνει

Να πέσουν μες σε βάραθρο.

Κοίταξέ με που ομιλώ

Φλογερός κατακόκκινος και θηριώδης

Διαψεύδοντας την απαρέγκλιτη βιολογία, αφήνοντας

Απ’ τα ρουθούνια μου τις φλόγες

της αναπνοής, τρομάζοντας

Τους έτσι και αλλιώς που γέννησε η ζωή αιώνια

τρομαγμένους.

Τέτοια ταυτότητα αγριμιού ποιος έχει

Να ζει με λυρικό μεγάφωνο

Μέσα του και ταυτόχρονα μια λύπη

να έχει

Για κείνα που το νιώθει πως θα τονε βρούνε;

Είμαι αυτός που δεν το ξέρω αν ήμουνα

Μες την Δημιουργία, αετός

Η λέων άπλαστος ακόμα.. Εξάλλου

Ποιος αποφασίζει για το πώς θα συνεχίσει

η ζωή;

Χορός μπροστά μου οργανώνεται, ένα συνταραγμένο

Αλώνι που από παντού ο κύκλος του βοά

Και τρίζει από δυνατά χοροπηδήματα να ίπτανται οι λεβέντες

Κι οι κόρες να τους κρυφοκαμαρώνουν

Ανάβοντας στα στήθια τους ερωτική επιθυμία.

Α νότα σίγουρο δοξάρι που είσαι!

Α έρωτα το θηλυκό

που σμίγεις με τ’ αρσενικό!

Για μουσική μιλώ που μέσα μου αναγαλλιάζει

Και φτιάχνει κόσμους όμορφους!

Κι έτσι αλαφροΐσκιωτος που γίνομαι

Στα ποιήματα βρίσκω και έχω αρχέγονα υπάρξει

Εγώ ο εκείνος και εκείνος ο εγώ:

Από ερώτων ο επιστρέψας το βασανιστήριο…

26/4/2022

Φεγγαρόσκονη και συλλαβισμένος σωστά ο Απρίλιος…

Πρόοδο αινιγμάτων φέρει η νύχτα και που πατώ στρωτά

Ακούγονται τα βήματά μου στα στενά δρομάκια

Όπου οι ήχοι ανατρέπονται και αφανίζονται.

Δοξάρια των σκιών αφήνουνε να τρέμει η μουσική

Μες τον αέρα. Φιλόκαλη. Και ύστερα

Ενάντιος κι ας είναι ο καιρός, εμείς οσμιζόμαστε

Θάνατο και τα Κακά εξορκίζουμε, πιστεύοντας

Και λατρεύοντας την ζωή.

Τότε θριαμβεύει

Στον ύπνο μας ένα καθαρτήριο, που αφορά

Συνείδηση που ξόδεψα και ξόδεψες για να μας στέρξει η μοίρα.

Ο χαρτοπαίχτης των σκιών και

Των φαντασμάτων δένει με μαγείες το αργυρό φεγγάρι και

σαν πυροτέχνημα η σκέψη εκρήγνυται και κατακοκκινίζει, αφήνοντας

Την λαμπερή ουρά της να κραδαίνεται

μες την ατμόσφαιρα

όσο να σβήσει

Αφήνοντας τον ύπνο μόνο οχυρό

Της Ουτοπίας!

Απώτατη ομολογία…

 

Γραμμένο στα κατάστιχα της λύπης

Το πεπρωμένο μου- και φτιάχνω

κοσμοθεωρίες

Και ιδέες γλιστερές,

με λέπια

Που γλιστρούν

Σαν ψάρια σε βαθύν ωκεανό·

Ποιό είναι το κουράγιο μου; Ζητώ

Μια πλεύση που να έχει ελπίδα

Κι ίσως την βρίσκω και την χάνω κάποτε

μες την ζωή.

Ποιός απελπίζεται μες τους αγώνες; Κρατά

Τον σβέρκο του ορθό κι υποδεικνύει

Τον επικεντρωμένο του Σκοπό!

Αφουγκράζομαι γύρω:

η εποχή μιλά

Με φοβέρες.

Θα αφήσω κατά μέρος τον καλό μου εαυτό

Και θα σκουριάσω μες τα μέλλοντα. Αυτό

Από μόνο του είναι ‘’κάτι’’.

Μην λείψεις χαρακτήρα μου ελπιδοφόρε

Από καμιά γιορτή του πνεύματος!

Τσαλακώνομαι

μα πάντα έχω αποστολή τον ήλιο!

Πολύ με δυσκολεύετε μα ολοένα

πιο πολύ σας αγαπώ!

Αυστηρά είσαι η καθήλωση των σχημάτων

 Αυστηρά είσαι η καθήλωση των σχημάτων

Και η στάση η αριστοκρατική.

Το βελούδο των ωρών σε ντύνει με την σκούρα θωπεία του

Και εφορμάς από της καλαισθησίας τα πάθη.

Είσαι η μοιρασμένη μου αισιοδοξία·

Το τέλος των πάντων είναι μια ουλή στην καρδιά σου-

Αλλά εσύ γίνεσαι η επίσημη ιδιότητα του μαύρου.

Φιγούρα εντατική που χορεύει στις πτήσεις των πόθων και των πραγμάτων…

Εκτίω Ποινή φωτός.

 Λεπταίνω

την συμπεριφορά

Τα πάθη και τον χαρακτήρα μου. Εκτίω

Ποινή φωτός. Και αν

Δεις λίγο μακρύτερα

Σαφής είναι ο λόγος του Απόλυτου

Που κουβαλώ. Γιατί

Επάνω μου

δένει σιρόπι το χάος

Κι οι αντιφάσεις με οργώνουνε· ώσπου

να αποδεκατιστώ

Έρανο κάνοντας μες την παλάμη μου

Από μια ηθική αλλιώτικη

και μιαν αρετή…

Η Μυστική Διαφυγή και η απ’ την ψυχή μου εκπόρευση..

Ξημερώνει το άνθος μου μέσα σε ανείπωτους κήπους

Προσμένω ανέμους ριζικούς που ξεπατώνουν την ανάμνηση

Αγγίζοντας τον πόνο μου ο πόνος πόνος άλλο δεν είναι

Είμαι ελεύθερος στο διάβα μου είμαι συμπαντικός

Δράκος που ψελλίζει κάτι που είναι

Το ένστικτο που ακονίστηκε επάνω στο λαδάκονο του ήλιου.

Ιδού λοιπόν το φάσμα των αοράτων

Είναι χρυσό και κρατά κάτι από αστραπή

Ιριδίζει κάτω από την όμορφη σελήνη

Προβαδίζει του ονείρου και από τον ύπνο εξέχει

Σαν ευτυχισμένο τιτίβισμα πουλιού..

Ζω την ευτυχισμένη μου μοναξιά

Ανοίγω το παράθυρο εισβάλουν οι σκιές όλες τρωτές και άτρωτες

Με κατοικούν απ’ όπου η αγρύπνια κερδίζει

Αυτό που είναι η θρησκεία μου είναι

ένα χαρούμενο γελάκι που μεταγλωττίζεται

Σε ψίθυρο επιτετραμμένο να μοιράσει

Υπεροψίες άστρων στον βαθύ μου ύπνο.

Έλα πίσω λέξη μου που αποσκίρτησες

Από το Ποίημα σαν για να πας αλλού

Έλα πίσω αρχέγονη λέξη φθόγγε μυστικέ και τρισάγιε

Έλα να νιώσω το σκορπισμένο λιβάνι σου

Φέρε τα σύνεργά σου στην αρχαία αυλή που απίθωσε

Ο σιδηρουργός το αμόνι του

Και σφυρηλάτησε την έννοια που θα αποδώσει

Εκείνο που δεν παραδίνεται όσο και να μας πολεμούν

Εκείνο που αντέχει πάντα

Ωραίο και βαθύ και αιχμηρό ειπωμένο

που απ’ την ψυχή μου εκπορεύεται…

Κι είναι το ύψος από όπου πια θωρώ τα πράγματα που ενώ συμβαίνουν

σημασία άλλη έχουν και ίσως δεν μπορώ

ν’ αντιληφθώ μιας και εγώ ο λίγος

μες τα πολλά αναλώθηκα. Μες τα πολλά…

21/4/2022 Μεγάλη Πέμπτη, Αθήνα…

Η διδαχή του χορού και του ανέμου…

Όταν η κίνηση είναι ένα νεύμα εσύ είσαι πάνω απ’ την κίνηση,

ένας κορφολογημένος ανθός

Στο περιβόλι του πελάγου!

Κι εκκινούν όλα από την αξία σου· ομιλίες

που το κορμί ορίζει, λογάκια τρυφερά ή και εκείνα

Που λαλούν οι σιωπές όταν τα μούσκουλα

παρατεντώνονται και δείχνουν τόση ενέργεια

Που και συντρίβονται λες οι επιδερμίδες

Και φανερώνεται το έσω βάθος

Ενός καημού.

Ναι με την πειθαρχία πας. Και οργανώνεις

το σαφέστατο σου ύφος την στιγμή

που αυτό που είσαι είναι μία διδαχή που κάνει ο Μέγιστος

Χοροδιδάσκαλος πολλά να πει σωπαίνοντας και το κορμί

που εξαϋλώνεται τα παρακολουθεί σιωπώντας κι αν μιλώντας…

Σκηνικό ενός κόσμου που αναρωτιέμαι αν υπάρχει…

 

Οι επιθυμίες πάντα είναι αντιπολίτευση· ζητούν

Έδαφος να σταθούν και τότε

Πραγματώνονται

σαν τα πλοιάρια που προσάραξαν σε απόμακρη ακτή

Κι ο ήλιος με την λάμψη του τα δένει.

Φτάνω με κόπο στην Αλήθεια.

Κι ακούω το συλλείτουργο

Των πουλιών,

μόλις που θα ξημέρωσε και η γαλήνη

Κάνει ετούτη την δαρμένη ανατολή

Να γυαλίζει,

μέσα στον απαλόν αέρα και τον φλοίσβο

της θαλάσσης.

Για τις εικόνες έζησα. Ακριβά

Έγιναν τα φτηνά και έμαθα

Να ομιλώ πολύχρωμα όταν και η σιωπή ήταν διάλεκτος

Σπουδαία.

Αραδιάζω ένα ένα τα γραφτά μου

Πάνω στο παγωμένο πεζουλάκι

Του κήπου. Ήχοι ξεχύνονται από το ευλαβικό πηγάδι

Ένθεν της γης

Κι εκείθεν του ουρανού που γαλανίζει. Α θωπευτικέ

Μάγε αέρα

Περπατάς πάνω στην ράχη της χλόης και ανατριχιάζεις

Τα φυλλώματα·

Οι επιθυμίες είναι πάντα αντιπολίτευση·

Δεν λέγονται όσα λέω·

Είναι το πυρ που το σκηνοθετώ

Δαγκώνοντας το μήλο το αφρόψυχο. Και τώρα

Που τα καταγράφω όλα ούτε η Στιγμή περνάει ούτε

Ο Χρόνος.

Επάνω στην αιωνιότητα νομίζω περπατώ και τρίζουνε

Κλαράκια που ολοένα σπάζουν κάτω

από τα βήματά μου!

Κομπάρσος στο αρχαίο βασανάκι της ζωής…

Έννοιες θεσπέσιου στοχασμού κάνει πρόδηλες η ζωή,

Αλλιώτικα ηχεί το πεπρωμένο,

Όντως ό,τι ψαχούλεψα διαλύθηκε

Πίσω από το τζάμι της μελαγχολίας,

Μια ελαφίνα σκέψη έτρεξε κατά το ανοιχτό λιβάδι,

Σκίρτησε η καρδούλα της,

Που να την δω την ερμήνευσα,

Με μια συμπάθεια τόση

Στοχαστικά και σμίγοντας όλα τα ενδεχόμενα

Να είμαι λίγος ο έρμος για να διακονεύσω

Έλεος παρά του αμόλυντου αέρα

Του καθηλωτικού!

Για τούτο και για κείνο που δεν είπα, στάθηκε μπροστά μου σαν ο διαλογισμός

Του ηλιοβασιλέματος η Απόφαση, είδα και ούτε μίλησα ούτε είπα,

Έμεινα να γκρεμίζω φυλακή την φυλακή

Τον μαύρο τοίχο κάθε νύχτας

Παίζοντας σαν κομπάρσος στο μεγάλο βασανάκι της ζωής

Στο αρχαίο θέατρο της Λύπης…

14.4.2022

Ό,τι απόμεινε από νύχτα το κληροδότησε η ζωγραφική σου στον ουρανό.

 Ό,τι απόμεινε από νύχτα το κληροδότησε η ζωγραφική σου στον ουρανό.

Φεγγάρια ιδρωμένα κατέληξαν στην μέσα τσέπη του σκοταδιού.

Μια νυχτερίδα ήρθε πέταξε πίσω απ’ τις κουρτίνες του μεσάνυχτου.

Όμως η λιακάδα εισέβαλε από παντού.

Μάζεψε τα σκουτιά της κι έφυγε η νύχτα πίσω απ’ τα βουνά του δισταγμού.

Η μέρα ήρθε- μαζί της κι εσύ.

Έδωσες νόημα στην αγρύπνια.

Έθρεψες πάντα ανίκητον τον έρωτα!