Ζούμε σε κόσμο που αγαπά την φρίκη!
Μην ακούς που λένε λόγια
Γαρνιρισμένα οι ποιητές, δολερό είναι το φεγγάρι
Και στέλνει αγριότητες στον νου των ανθρώπων,
Μιαρά φωνήεντα καλλιεργούνται στην καρδιά τους,
Να σκοτώσει ποιός τον ποιόν: αυτή είναι η εξουσία!
Κουδουνίζει μια μουσική
Αβρή μέσα στους ύπνους των αγγέλων.
Αν καταγραφεί η αμάθεια
Θα είναι ένα βιολί που ίσως παίζει καλύτερα
Από το κοντραμπάσο των γραμματισμένων.
Τόσα δευτερόλεπτα συνέλεξα και είναι τζάμπα ο κόπος μου, ειλικρινά δεν κατέχω
Τίποτα που να έχει σπουδαιότητα.
Φέρνω στο πρόσωπό μου ένα λουλούδι, το κοιτώ·
η Τύχη παίζει μαζί μου και ευτυχώ δυο παράπλευρους στίχους
Κοροϊδεύοντας την ευαισθησία μου·
Σε δίκη με πάνε οι όρθροι και τα ξημερώματα που τα ξέρω κάπως αλλιώτικα εγώ!!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου