Ειδομένη…

Δοκιμάζουν τα ψηφία να αψηφούν τον Θεό·
Δοκιμάζουν οι αγχόνες να αμφισβητούν τους λαιμούς μας-
Ο θάνατος δοκιμάζει να μας αμφισβητεί· στην Ειδομένη
Στον σταθμό του φανερωμένου Πουθενά, εκεί που σμίγουν
Οι ατασθαλίες των πολιτισμών με τον πόνο των αθώων, στο ρήμα
Ενός κόσμου που φρίττει από θράσος και έγκλημα, κάτω
Από τον ουρανό που σκυθρωπάζει, την ώρα
Που ένα παιδί διαβάζει όλο το αίμα της δικαιοσύνης που δεν θα υπάρξει- κι εσύ
Συλλαβίζεις την ασυδοσία του πολιτεύματος που κακουργεί κάτω απ' την μύτη μας, ω σύνορο
Που πρέπει να σπάσει, ω βρωμερή μιζέρια ενός ντουνιά που κλέβει τις καρδιές εκείνων που δεν έφταιξαν, ω περόνη
Του καημού για ν' ανατιναχτεί ολόκληρη η πατρίδα- αφού
Πατρίδα δεν είναι τίποτα άλλο πια
Εξόν από μια θέση κάτω από τον ήλιο…

Τοίχος που ορθώθηκες όταν από ντροπή πέσανε όλα τα άλλα,
Ειδομένη τσεκούρι οξύ, ελληνική μεγαλοθυμία και ευρωπαϊκό
Μένος,
Θάνατε με πόδια πληγιασμένα, κλάματα
Παιδιών, αισχύνη του ανθρώπου και
Μπαλωμένο ρούχο της ηθικής μας· υπάρχει
σε σένα ένας έρωτας που είναι η ζωή κι ευτυχώς
Υπάρχει μια φωνούλα παιδιού που καθαίρει όλα τα ανομήματα και σβήνει την οσμή του κακουργιοδικείου, ω Ειδομένη
Χνότο καυτό στο τζάμι που δυστυχώς δεν υπάρχει, πιτσιλιά
Αίματος από πυροβολισμό που δεν έσωσε
Κανενός τον εφησυχασμό,- είσαι
Η Αμφισβήτηση που δημιουργεί ολοκαίνουρια μοίρα
Των αδυνάμων..