Σχεδόν Καμένα Βούρλα..

Στα κλεφτά το απομεσήμερο αφήνει
οσμές θειούχου εφιάλτη στο τοπίο που εγκλωβίζει
ζοφερές Θερμοπύλες.
Γυρίζουν οι σκοτωμένοι ανάμεσα στα δέντρα φιγούρες απόκοσμες.
Μισός μύθος ο τόπος και μισή ιστορία ο άνθρωπος.
Τσακίρ κέφι όμως η γρήγορη ψιχάλα,
Και το πουλί που κάθεται επάνω στο κλαδί τινάζοντας κάθε τόσο τα βρεγμένα φτερά του
είναι η μεταγλωττισμένη αλήθεια της Π.Χ. πραγματικότητας.
Να τι δεν είδα ποτέ με συμπάθεια: να μην μπορεί ο θεατής να αναγνώθει
το πάθος το άμοιρου ηθοποιού. Όπως το φέρει η ώρα η καλή η η κακή μπροστά μας τότε που η συμμετοχή στην πράξη αφήνει μια συνενοχή σαν να πλανιέται γύρω μας,
παντού..