Μανώλης Αναγνωστάκης! Ένας υπέροχος άνθρωπος!

Μανώλης Αναγνωστάκης!
Ένας υπέροχος άνθρωπος!

Ήταν στα 1979, μαθητής λυκείου, στην τελευταία τάξη, δεν ξέρω πώς ανακάλυψα τόσο κοντά μου την παρουσία του-πήγαινα στο λύκειο νέου Ηρακλείου, στην Πεύκων, και είχε ανοίξει δίπλα του ένα ακτινολογικό ιατρείο, όπως ήρθε από την Θεσσαλονίκη.
Πήρα δειλά τα ποιήματα μου, κάτι χειρόγραφα τετράδια και πήγα. Χτύπησα την πόρτα, του εξήγησα. Με καλοδέχτηκε. Μιλήσαμε λίγη ώρα και με παρακάλεσε να αφήσω τα χειρόγραφα να τα μελετήσει. Σε έπειθε τόσο εύκολα που τον εμπιστευόσουν αμέσως.
Έτσι και έγινε. Μου είπε να περάσω πάλι. Όταν ξαναπήγα μιλήσαμε αρκετή ώρα για την ποίηση. Ένιωθα τόσο οικεία που δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεχάσω. Τίποτα επάνω του δεν είχε έπαρση. Μιλήσαμε για τα γραφτά μου. Με συμβούλεψε. Μου είπε για τις λέξεις..
Σε αντίθεση με άλλους λογοτέχνες που η ξιπασιά τους περισσεύει και δεν υποφέρεται. Σεμνός και σίγουρος για κάθε συμπεριφορά του. Όχι απλά τον εκτίμησα- τον λάτρεψα και κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος καλοζυγισμένος, πάνω απ’ όλα.
Σε ευχαριστώ κύριε Μανώλη μου!
Ποτέ δεν σε ξέχασα!