Όπως βραχνή προσευχή…

Είναι ένδοξο το παραμύθι μας, ημών
των ανθρώπων, αλλά,
παντού και πάντα υπερβάλουμε. 
Η αύρα μας
κακούργα
πληγώνει τα πάντα· μπορεί
Γιατί απ’ τον εγωισμό δεν φυλασσόμαστε! Νομίζω
Η τέχνη μας είναι το δολοφονείν.
Αναρωτιέμαι
πώς φτάσαμε κάποτε στις μουσικές, στην
Ζωγραφική, στις φιλοσοφίες.
Φαίνεται
Κάποιοι έχουνε κατά νου τον τρόπο του Θεού
και τον αντέγραψαν
γι’ αυτό
κάτι φορές είμαστε τοσοδά ευτυχισμένοι.
Α, καρδιά της Φύσης, συγχώρα με! Είμαι
ένας που ψάχνει να βρει τον Καλύτερο Δρόμο.